پس از جنگ، برخی از افرادی که مسئول ارتکاب جنایات هولوکاست بودند، به محاکمه کشیده شدند. نورنبرگ آلمان به عنوان محل اجرای این محاکمات در سال های 1945 و 1946 انتخاب شد. قضاتی از جانب قوای متفقین- بریتانیای کبیر، فرانسه، اتحاد جماهیر شوروی و ایالات متحده- ریاست جلسات دادگاه 22 جنایتکار اصلی نازی را بر عهده داشتند.

12 نفر از مقامات برجسته نازی ها به مرگ محکوم شدند. اکثر متهمان به جنایاتی که به آن متهم شده بودند اعتراف کردند، هر چند که بیشتر این افراد ادعا می کردند که صرفاً از دستورات مقام ارشد خود پیروی کرده بودند. آن دسته از افرادی که مستقیماً در کشتارها دخالت داشتند، به اشد مجازات محکوم شدند. دیگر افرادی که نقش های کلیدی در هولوکاست بر عهده داشتند- از جمله مقامات بلند پایه دولتی و مدیران تجاری که از زندانیان اردوگاه های کار اجباری به عنوان کارگر مجانی استفاده کرده بودند- به حبس های کوتاه مدت محکوم شدند یا اینکه هیچ مجازاتی برای آنها در نظر گرفته نشد.

بالاترین مقام نازی ها، که مقصر اصلی هولوکاست بود، در محاکمات حضور نداشت. آدولف هیتلر در روزهای پایانی جنگ، همچون چند تن از مشاوران نزدیک خود، خودکشی کرد. بسیاری از جنایتکاران نیز هرگز محاکمه نشدند. بعضی از آنها از آلمان گریختند تا خارج از این کشور به زندگی خود ادامه دهند؛ به عنوان مثال، صدها نفر به ایالات متحده آمدند.

محاکمه نازی ها در آلمان و بسیاری از کشورهای دیگر همچنان ادامه یافت. سیمون ویزنتال، معروف به شکارچی نازی ها، آدولف آیشمان را در آرژانتین پیدا کرد. آیشمان که در برنامه ریزی تبعید میلیون ها یهودی و اجرای آن دست داشت، در اسرائیل مورد محاکمه قرار گرفت. صدها ناظر عینی که بسیاری از آنها از بازماندگان بودند، از سرتاسر جهان علیه او شهادت دادند. آیشمان گناهکار شناخته و در سال 1962 اعدام شد.

تاریخهای مهم

8 اوت 1945
منشور دادگاه نظامی بین المللی در کنفرانس لندن اعلام شد

دادگاه نظامی بین المللی متشکل از قضاتی از ایالات متحده، بریتانیای کبیر، فرانسه و اتحاد جماهیر شوروی بود. مقامات ارشد نازی متهم و به موجب ماده 6 منشور دادگاه نظامی بین المللی، به دلیل جنایات زیر در نورنبرگ آلمان به محاکمه کشیده شدند: (1) توطئه به منظور ارتکاب موارد اتهامی 2، 3 و 4 که در اینجا ذکر شده اند؛ (2) جنایت علیه صلح- به معنای شرکت در برنامه ریزی و آغاز جنگ تهاجمی با نقض معاهدات بین المللی متعدد؛ (3) جنایت جنگی- به معنای نقض مقررات مورد توافق بین المللی برای آغاز جنگ؛ و (4) جنایت علیه بشریت- "یعنی قتل، انهدام، اسارت، تبعید و سایر اقدامات غیرانسانی که قبل از دوران جنگ یا طی آن علیه افراد غیرنظامی صورت پذیرد؛ یا اذیت و آزار افراد به دلایل سیاسی، نژادی یا مذهبی، با اجرای یا در ارتباط با هر جنایتی که در حوزه قضایی این دادگاه قرار می گیرد، خواه قوانین داخلی کشور محل ارتکاب جنایت را نقض کرده یا نکرده باشد."

6 اکتبر 1945
مقامات ارشد نازی متهم به جنایات جنگی شدند

چهار دادستان کل دادگاه نظامی بین المللی- رابرت اچ. جکسن (ایالات متحده)، فرانسوا دو مانتون (فرانسه)، رامان ای. رودنکو (اتحاد جماهیر شوروی) و سِر هارتلی شاوکراس (بریتانیای کبیر)- علیه 24 مقام ارشد نازی کیفرخواست صادر کردند. این کیفرخواست علیه افراد زیر بود: هرمان گورینگ (جانشین تعیین شده برای هیتلر)، رودولف هس (قائم مقام رهبری حزب نازی)، يواخيم فون ريبن تروپ (وزیر امور خارجه)، ویلهلم کایتل (فرمانده نیروهای مسلح)، ویلهلم فریک (وزیر کشور)، ارنست کالتنبرونر (فرمانده نیروهای امنیتی)، هانس فرانک (فرماندار کل لهستان اشغالی)، کنستانتین فون نویرات (فرماندار بوهمیا و موراویا)، اریش ردِر (فرمانده نیروی دریایی)، کارل دونیتس (جانشین ردر)، آلفرد یودل (فرمانده نیروهای مسلح)، آلفرد روزنبرگ (وزیر در سرزمین های اشغالی شرق اروپا)، بالدور فون شیراخ (رهبر سازمان جوانان هیتلر)، یولیوس اشترایشر (ناشر تندرو و یهودستیز نازی ها)، فریتس زاوکل (رئیس بخش تقسیم کار اجباری)، آلبرت اسپیر (وزیر تسلیحات جنگی) و آرتور زایس اینکوارت (سفیر هلند اشغالی). مارتین بورمان (آجودان هیتلر) نیز قرار بود به صورت غیرحضوری محاکمه شود.

1 اکتبر 1946
رأی دادگاه نورنبرگ

دادگاه نظامی بین المللی رأی خود را اعلام کرد. این دادگاه 12 متهم (گورینگ، ریبن تروپ، کایتل، کالتنبرونر، روزنبرگ، فرانک، فریک، اشترایشر، زاوکل، یودل، زایس اینکوارت و بورمان) را به مرگ محکوم کرد. سه نفر (هس، والتر فانک، وزیر اقتصاد، و ردر) به حبس ابد محکوم شدند. چهار نفر (دونیتس، شیراخ، اسپیر و نویرات) به 10 تا 20 سال زندان محکوم شدند. دادگاه سه متهم را تبرئه کرد: یالمار شاخت (وزیر اقتصاد)، فرانتس فون پاپن (سیاستمدار آلمانی که نقشی مهم در انتصاب هیتلر به مقام صدراعظمی داشت) و هانس فریچه (مدیر مطبوعات و رادیو). احکام مرگ، بجز دو مورد، در 16 اکتبر 1946 اجرا شد: گورینگ کمی پیش از اعدام، خودکشی کرد و بورمان نیز همچنان مفقود بود. 10 متهم دیگر به دار آویخته شدند و اجساد آنها سوزانده و خاکسترشان به رود آیزر ریخته شد. هفت جنایتکار جنگی اصلی که به زندان محکوم شده بودند، به زندان اشپانداو در برلین بازگردانده شدند.