نبرد تونس

نبرد تونس با ورود آبی- خاكی متفقین به حوالی اسفاكس در شرق تونس در ژانویه 1943 و همچنین با حمله به مواضع آلمانی ها در گافسا در غرب مركز تونس در 17 مارس 1943 آغاز شد. در 4 فوریه 1943، ارتش هشتم انگلیس از مرز لیبی گذشت و وارد تونس شد.

ژنرال آلمانی، اروین رومل كه از سوی نیروهای مشترك المنافع بریتانیا و ایالات متحده تحت فشار بود و ارتباطش نیز با پایگاه های تدارکاتی خود قطع شده بود، سعی داشت با عملیات تدافعی مانع پیشرفت متفقین شود. در 18 فوریه، نیروهای آلمانی و ایتالیایی توانستند سپاه دوم ایالات متحده را در گذرگاه كاسرین شكست دهند، اما نیروهای متحدین از نظر تعداد و تجهیزات بسیار کمتر بودند. متفقین آهسته اما پیوسته پیشروی کردند و نیروهای متحدین را در امتداد مركزی شمال سواحل تونس محاصره كنند.

در 7 ماه مه 1943، لشگر هفتم زرهی انگلیس، شهرتونس -پایتخت کشور تونس- را محاصره كرد و سپاه دوم ارتش ایالات متحده، شهر بیزرت را كه آخرین بندرگاه تحت اشغال متحدین بود تصرف کرد. شش روز بعد، در 13 ماه مه 1943، نیروهای متحدین در آفریقای شمالی پس از تحمل 40000 تلفات- آن هم فقط در تونس - تسلیم شدند؛ 267 هزار سرباز آلمانی و ایتالیایی به اسارت درآمدند.

آلمانی ها و ایتالیایی ها در طول کل نبرد آفریقای شمالی متحمل 620 هزار تلفات شدند، در حالی كه كشورهای مشترك المنافع 220 هزار نفر از افراد خود را از دست دادند. تعداد تلفات آمریكایی ها فقط در تونس به بیش از 18500 نفر رسید. پیروزی نیروهای متفقین در آفریقای شمالی كه موجب نابودی و یا خنثی کردن توان نظامی حدود 900 هزار سرباز آلمانی و ایتالیایی شد، جبهه دیگری علیه متحدین گشود، امكان حمله به سیسیل و خاک اصلی ایتالیا در تابستان سال 1943 را فراهم کرد و همچنین، به تهدید متحدین علیه میدان های نفتی خاورمیانه و خطوط تدارکاتی انگلیس به آسیا و آفریقا پایان داد. این عملیات در طول جنگ جهانی دوم ازاهمیت خاصی برخوردار بود.