شارلین شیف از اشغال هوروخیف پس از گسترش جنگ جهانی دوم می‌گوید

به یاد می‌آورم که این اتفاق دو سه روز پس از آغاز جنگ اصلی رخ داد. صف طولانی مردم را به یاد می‌آورم. آنها پناهندگانی بودند که می‌خواستند از بخش آلمانی لهستان فرار کنند. آنها در حال...یعنی آن مردم با وسایل و بچه‌ها بودند و صحنه‌ی غم انگیزی بود و آنچه که در ذهن من مانده این است که مردم نه حتی در پیاده‌رو، بلکه در خیابان راه می‌رفتند زیرا تعدادشان زیاد بود. وقتی ...روس‌ها همراه با سرباز‌ها و تانک‌ها وارد شدند، مردم ایستادند و با گل از آنها شادمانه استقبال کردند. خوشحال بودند...من هم هیجانزده بودم و نمی‌فهمیدم چه اتفاقی در حال افتادن است، اما در شهر خونریزی نبود. می‌توانستی صداهایی را بشنوی، حدس می‌زنم صدای اسلحه‌ها از دور دست بود، اما برای مدت کوتاهی. آنها وارد شدند و تا جایی که می‌دانم هیچ چیزی برای ما تغییر نکرد به جز یک چیز: زبان رسمی به جای لهستانی به روسی تبدیل شد و آن مشکل نبود، زیرا بسیاری از اروپایی‌ها بنا به نیاز دو یا سه زبانه هستند. تمام همسایه‌های ما به یک زبان دیگر حرف می‌زنند و آن مشکلی نبود. و پدرم هنوز شغلش را داشت. یعنی سمت خود را در دانشگاه حفظ کرده بود. مطمئنم که تغییرات فاحش دیگری نیز رخ داد اما من آنها را حس نکردم. برخی از افرادی که در فروشگاه‌ها کار می‌کردند، فکر می‌کنم احتمالاً تغییرات را بیشتر از من حس کردند زیرا بسیاری از فروشگاه‌ها یا همه‌ی آنها، ملی شدند. در ابتدا همه چیز داشتیم و سپس ناگهان همه چیز شروع شد...کمبود نان، شیر، لباس و این مشکل من نبود، مشکل والدینم بود و من تغییراتی را در هیچ چیز حس نکردم.