Charlene’nin anne ve babası, yerel Yahudi toplumunun liderleri arasındaydı. Aile, toplum hayatında aktif görevler üstlenmişti. Charlene’nin babası, Lvov Devlet Üniversitesi’nde felsefe profesörüydü. II. Dünya Savaşı, Almanya’nın 1 Eylül 1939’da Polonya’yı işgal etmesiyle başladı. Charlene’nin yaşadığı yer, Alman-Sovyet Paktı uyarınca Ağustos 1939’da işgal edilen Doğu Polonya’daydı. Sovyet işgali altındayken aile, evini terk etmedi. Babası, görevine devam etti. Almanlar, Haziran 1941’de Sovyetler Birliği’ni işgal etti ve kenti ele geçirdikten sonra Charlene’nin babasını tutukladı. Charlene, babasını bir daha asla görmedi. Charlene, annesi ve kız kardeşi, Almanların Horocow’da açtıkları bir gettoda yaşamaya zorlandı. 1942’de Charlene ve annesi, Almanların gettoyu yıkacağı yönündeki söylentiler üzerine gettodan kaçtı. Kız kardeşi, onlardan ayrı bir şekilde saklanmaya çalıştı. Ancak kendisinden bir daha haber alınamadı. Charlene ve annesi, nehrin kıyısındaki çalılıklara sığınarak, suyun içinde saklanarak yakalanmaktan kurtuldu. Günlerce saklandılar. Bir gün Charlene uyandı ve annesinin kaybolduğunu anladı. Charlene, Horochow yakınlarındaki ormanda kendi başına hayatta kalmayı başardı ve Sovyet kuvvetleri tarafından kurtarıldı. Sonra da Amerika Birleşik Devletleri’ne göç etti.
Kız kardeşim ve annemle birlikte gettoya geldik ve kız kardeşim yeni bir iş bulduğu için şanslıydı. Annem hâlâ çukur kazıyor, yol onarımında çalışıyordu. Kız kardeşim ise genç kızların cephedeki askerler dikiş diktiği ve giysileri yamadığı eski bir ambarda iş bulabilmişti. Tercih edilen bir işti. Çünkü içeride oturuyordunuz ve elle yapılan bir işti. Bir keresinde hastalandı ve işe gidemedi. Bana geçiş kâğıdını verdi ve ambardaki yerine ben geçtim. Diğer genç kızlarla birlikte kapının önünde toplandık ve kız kardeşimin yerine kapıdan geçtim. Hiç kimse dikkat etmedi. Çünkü elimde evraklar vardı. Ambara girince onun yerine geçtim. Arkadaşları bana nerede oturduğunu gösterdi. Bir gün önce dikmeye başladığı eşarbı aldım. Çok iyi dikemiyordum ve Alman muhafızlardan biri dikkatle bana bakmaya başladı. Epey bir süre beni izledi ve sonra bana küfürler edip bağırmaya başladı. Yeterince hızlı yapamadığımı söylediğini biliyordum ama bağırmasına karşın daha hızlı dikemiyordum. Çünkü nasıl yapılacağını bilmiyordum. Muhafız beni çok rahatsız etmeye başladı ve elimdeki dikiş iğnelerinden birini alıp işaret parmağıma soktu. Parmağım o yüzden böyle görünüyor. Kendimden geçtim. O akşam eve gittiğimde acı bir ders almıştım. Bir daha kız kardeşimin yerine geçmeye teşebbüs etmeyecektim, yoksa o günkü tayın hakkımızı kaybederdik.
We would like to thank Crown Family Philanthropies, Abe and Ida Cooper Foundation, the Claims Conference, EVZ, and BMF for supporting the ongoing work to create content and resources for the Holocaust Encyclopedia. View the list of donor acknowledgement.
