شارلین شیف از بیگاری در گتوی هوروخیف می‌گوید

زمانی که من و خواهر و مادرم وارد گتو شدیم، خواهرم با خوش شانسی توانست کاری پیدا کند. مادرم همچنان چاله می‌کند و جاده‌ها را تعمیر می‌کرد اما خواهرم توانست وارد یک انبار قدیمی شود که در آن زنان جوان بافتنی می‌بافتند و قطعات لباس‌های سربازان خط مقدم را وصله می‌زدند. این کار بسیار بسیار خواهان داشت زیرا در داخل می‌نشستی و بیگاری یا کار سخت نمی‌کردی. یک بار بیمار بود و نتوانست به سر کار برود بنابراین مجوز عبورش را به من داد و من به جایش به انبار رفتم. بنابراین همراه تمام زنان جوان دیگر در جلوی دروازه جمع شدیم و من به عنوان خواهرم رد شدم. تا زمانی که آن کاغذ را داشتیم، توجه کسی جلب نمی‌شد. زمانی که وارد انبار شدم جای او را گرفتم، دوستانش جای نشستنش را نشانم دادند. روسریی را که دیروز در حال بافتنش بود برداشتم. من خیلی آن کار را بلد نبودم و یکی از سربازان آلمانی به من خیره شد و برای مدتی به من چشم دوخت و سپس به من ناسزا گفت و بر سرم داد کشید. می‌دانستم که می گوید سرعتم خوب نیست و من نتوانستم سرعتم را بیشتر کنم چون نمی‌دانستم چگونه باید اینکار را انجام دهم. او از دست من خیلی عصبانی شد و یکی از میل‌های بافتنی را از دستم کشید و آن را وارد انگشت سبابه‌ام کرد و حال انگشتم به این شکل در‌آمده است. من از هوش رفتم. آن عصر به خانه رفتم و این تجربه‌ی تلخ به من فهماند که نباید تلاش کنم جای خواهرم را بگیرم چون جیره آن روز را از دست می‌دادم و او نیز آن روز را از دست می‌داد.