مقاومت غیر یهودیان
بین سال های ١٩٣٣ تا ١٩٤٥، هزاران انسان -با شیوه های خشونت آمیز یا بدون استفاده از خشونت- در برابر نازی ها مقاومت کردند. اولین مخالفان نازیسم در آلمان کمونیست ها، سوسیالیست ها و رهبران اتحادیه های کارگری بودند. اگرچه گرایش عمده مقامات کلیسا پشتیبانی از رژیم نازی بود، برخی از الهیات شناسان آلمانی مثل دیتریش بنهوفر شخصاً به مخالفت با رژیم می پرداختند. بنهوفر در 1945 اعدام شد. در میان نخبه گان محافظه کار آلمانی و فرماندهی کل آلمان، گروه های کوچکی از مخالفان رژیم نازی نیز وجود داشتند. در ژوئیه ١٩٤٤، ائتلافی متشكل از این گروه ها در تلاشی ناموفق كوشیدند تا آدولف هیتلر را به قتل رسانند.
مقاومت در مناطق تحت اشغال نازی خارج از آلمان نیز جریان داشت. در فرانسه، ژنرال شارل دوگل از مقاومت علنی علیه رژیم ویشی كه همدست نازی ها بود، طرفداری می کرد. پس از اشغال دانمارک توسط آلمانی ها در آوریل ١٩٤٠، یک جنبش مقاومت عملیات خود را در آن ناحیه شروع كرد؛ فعالیت های آن شامل کشتن جاسوسان، یورش به تأسیسات نظامی آلمان و تخریب خطوط راه آهن بود. در فوریه ١٩٤١، مردم هلند در اعتراض به دستگیری و رفتارهای وحشیانه نسبت به یهودیان به یک اعتصاب عمومی دست زدند. در سرتاسر كشورهای اروپایی، گروه های مخفی مقاومت مدارك جعلی در اختیار افراد در معرض خطر می گذاشتند یا برای آنان مخفیگاه های امن و مسیرهای فرار فراهم می کردند.
در اتحاد جماهیر شوروی، چکسلواکی، یوگسلاوی، یونان و لهستان مبارزان چریك، که پارتیزان نامیده می شدند، اقدام به مقاومت مسلحانه و عملیات خرابكاری علیه نازی ها می کردند. در ماه مه ١٩٤٢، مأموران چک راینهارد هایدریش، فرماندار نازی ناحیه تحت الحمایه بوهمیا و موراویا را به قتل رساندند. نازی ها در اقدامی تلافی جویانه، همه مردان دهکده لیدیتسه را تیرباران کردند. در اوت ١٩٤٤، ارتش لهستان دست به شورشی زد كه بعدها به شورش لهستانی ورشو معروف شد. طی دو ماه، نازی ها شورش را سركوب كردند. در همان ماه، پارتیزان های اسلوواکی دست به مبارزه مسلحانه (شورش ملی اسلوواک) علیه دولت هلینکا زدند كه از طرفداران آلمان به شمار می رفت.
علاوه بر یهودیان، اعضای سایر گروه های قربانی نیز در مقابل نازی ها مقاومت می کردند. در ماه مه ١٩٤٤، نیروهای اس اس به کولیان زندانی دستور دادند بازداشتگاه های خود در اردوگاه خانوادگی کولی ها واقع در آشویتس را (احتمالاً برای انتقال به اتاق های گاز) ترک کنند. كولی های مسلح به چاقو و تبر از انجام این کار امتناع کردند. و همین امر موجب عقب نشینی نیروهای اس اس شد. بسیاری از اعضای فرقه مذهبی شاهدان یهوه در آلمان و دیگر مناطق با تمرد و سرپیچی از نازیسم در برابر آنها مقاومت كردند و به این ترتیب مقاومت روحی خود را به نمایش گذاشتند. برخی از آنها از خدمت در ارتش آلمان سرباز زدند و به هنگام حبس در اردوگاه کار اجباری، به تشکیل گروه های غیر قانونی برای انجام مطالعات مذهبی مبادرت ورزیدند.
از دیگر روش های مقاومت بدون خشونت می توان به پناه دادن به یهودیان (كه گاه با خطر مرگ همراه بود)، گوش دادن به برنامه های ممنوع رادیوی متفقین و انتشار روزنامه های مخفی علیه نازی ها اشاره کرد. در رویارویی با سركوب و خشونت نازی ها، اعمال گروه های مقاومت گهگاه به طرز چشمگیری مانع از عملیات آلمان ها می شد، جان ها را از مرگ نجات می داد و یا فقط روحیه شكنجه دیدگان را تقویت می کرد.