بنیامین (بریل) فرنتس در مورد آمادگی برای محاکمه قبل از دادگاه نظامی می‌گوید

به خاطر دارم که این تابلو را آویزان کردم: مرکز فرماندهی، ارتش سوم ایالات متحده، محاکمات جنایات جنگی، داخائو. تصمیم گرفتیم محاکمات را در داخائو برگزار کنیم. اگرچه داخائو توسط ارتش هفتم- نه ارتش سوم- آزاد شده بود، اما در اشغال ما بود... ژنرال پَتن آنجا بود و محل حادثه آنجا بود و می خواستیم محاکمات را همان جا برگزار کنیم. به این ترتیب، ما آن دسته از افسران ارتش را که مأمور به خدمت در بخش "دادستانی دادگاه نظامی" شده بودند، پذیرفتیم- نه به این دلیل که آنها وکیل بودند، بلکه به خاطر اینکه آنها آزاد بودند و ما نیاز به پرسنل داشتیم و آنها هیچ کس دیگری را در اختیار نداشتند. و قرار بود که آنها دادگاه را به راه بیندازند. این دادگاه ها در واقع دادگاه های نظامی بودند... و نباید آنها را با آنچه که بعدها در دادگاه نظامی بین المللی در نورنبرگ- که یک دادگاه بین المللی بود- انجام شد، اشتباه گرفت. این دادگاه ها به سبک دادگاه های نظامی بودند که از مدت ها پیش تحت قوانین جنگی وجود داشته اند. و پرسنل این دادگاه ها، افسران نظامی بودند- شبیه به دادگاه های صحرایی. همچنین، از روال دادگاه های صحرایی پیروی می کردند. بنابراین سه افسر در دادگاه حاضر بودند: یک سرهنگ، یک سرگرد و یک سروان. بالاترین مقام، افسر کشیک بود. دادستان ها توسط "گروه دادستانی نظامی" برگزیده می شدند. آنها ممکن بود وکیل باشند یا نباشند. گاهی اوقات وکیل بودند و گاه نبودند. یک ستوان، مأمور دفاع از فلان متهم می شد یا مأمور می شد فلان متهم را تحت پیگرد قانونی قرار دهد. همانطور که سربازی را که غیبت غیر مجاز داشت محاکمه می کردند. آنها تمام گزارشات خوبی را که توسط من، نویتس و چند نفر دیگر تهیه شده بود، در اختیار داشتند. یک وکیل دیگر به نام اسلوتنیک هم به ما پیوست و یک نفر دیگر به اسم بریگز هم بود. او هم وکیل بود و بعداً به بوستون رفت. همه اینها، سرباز وظیفه بودند و ... همه کارها را انجام می دادند. آنها این گزارشات را در اختیار داشتند و بر اساس این گزارشات، آنها... ما کیفرخواست را تنظیم می کردیم...من کیفرخواست را تنظیم می کردم. در کیفرخواست چنین نوشته می شد که علیه سرگرد اس اس به نام فلان به دلیل قتل عام دسته جمعی بسیاری از زندانیان اردوگاه کار اجباری فلان طی فلان دوره- که تحت فرماندهی وی بوده است- کیفرخواست صادر می شود. شواهد موجود عبارتند از: عکس های تهیه شده از سوی واحد مخابرات، اظهارات بازماندگان، اظهارنامه من یا اظهارنامه های دیگران. من در باره روند تهیه اظهارنامه ها از شاهدانی که آنجا بودند- نه اظهارنامه های خودم- گواهی می دادم. و بر اساس آن از متهم پرسیده می شد: "آیا گناهکار هستید یا خیر؟" و آنها معمولاً می گفتند: "بی گناهم." "بسیار خُب، محاکمه را ادامه می دهیم."