ایرن هیزمه و رنه اسلاتکین از لحظه‌ای که در سال ۱۹۵۰ در ایالات متحده دوباره به هم پیوستند می‌گویند

رنه: ۲۹ مارس ۱۹۵۰ بود. من همراه با آقای انرایت Enright در فرودگاه آیدلواید به زمین نشستم. یک شب مه آلود بود. هم...خوب بگذاریم بگویم؛ مادرم دنبالمان آمد زیرا پدرم آنجا نبود. من آنها را مادر و پدر می‌نامم زیرا تنها کسانی بود که می‌شناختم. او بیرون بود، جایی بیرون شهر اما ما آمدیم، به خانه آمدیم. فکر کنم شب دیروقت بود، چیزی ندیدیم. من چیزی ندیدم، یادم نمی‌آید آن شب تو را دیده باشم. فکر می‌کنم فقط رفتیم بخوابیم. آنها اتاق خوابشان را به ما دادند، اتاق خواب اصلی، آقای انرایت و من آنجا خوابیدیم، نمی دانم بقیه کجا خوابیده بودند. اما یادم می‌آید که تو را اول صبح در، در، راه جلوی خانه دیدم. این اولین چیزی است که پس از ملاقات دوباره از تو به یاد می‌آورم.
ایرن: بله، یادم می‌آید که جلوی خانه بود.
رنه: جلوی خانه. دقیقا. جلوی خانه. و آها، برای من، برای من مانند وقتی بود که او را در آشویتس دیدم. نگاهش، هیچ چیزی نمی‌گفت.
ایرن: حتی یک کلمه. ما چیزی نگفتیم، فقط...
رنه: اما خوب اما حال همه چیز درست است.
ایرن: بله می دانید، من، مردم همیشه متعجب می‌شوند. آنها انتظار هیجان دارند اما خوب اینطور نبود. این موقع...بله.
رنه: سفر بسیار بسیار طولانی بود.