Elizabeth ve ailesi, savaş başladığında Paris’teydi. Almanlar 1940 yılında Fransa’ya ilerlerken annesiyle birlikte güneye kaçtı. Elizabeth, sonunda kasabanın pastörü Andre Trocme ve karısının himayesindeki çocukların bakımına yardımcı olduğu Le Chambon’a ulaştı. Babası, 1941’in sonlarında başkan Franklin D. Roosevelt’ten özel ABD vizesi alan 1.000 aydın arasındaydı. Aile, 1942’de savaş sırasında Atlantik’i geçen son yolcu gemilerinden biriyle Fransa’dan kaçtı.
Çocuklar, ruhen dengesizdi ve onlara birey değil, sürü muamelesi yapılıyordu. Onlar, Gurs’tan gelen çocuklardı ama durum öyle değildi. Her çocuğun farklı bir hikâyesi vardı ama kimse onları dinlememişti. Benim yaptığım, hikâyelerini bana anlatmalarına yardım etmekti. Hikâyelerini, çektiklerini, mutsuzluklarını anlatmalarına izin verdim. Geceleri ağlıyorlardı. Kabuslar görüyorlardı. Çocuklardan biri, her gece altını ıslatıyordu. Ama bu durum köyde bilinmiyordu. Hiç bilinmiyordu. Bunu kendimize sakladık. Çok yakınlaşmıştık. Kızlarla ve erkeklerle kardeş gibiydik. Şu anda kızlardan bahsediyorum. Çünkü kızların odasındaydım ama erkekleri de kardeşim olarak görüyordum—özellikle genç erkekleri. Çok açlardı. Kurt gibi uluyorlardı ve insanlar nedenini anlamıyordu. Açlardı. Yalnızlardı. Hele erkeklerden birini hatırlıyorum ki patates çaldıkları için cezalandırılmıştı. Mahvolmuştum. Çünkü sorumlusu o değildi. Vücudunun o patatese ihtiyacı vardı.
We would like to thank Crown Family Philanthropies, Abe and Ida Cooper Foundation, the Claims Conference, EVZ, and BMF for supporting the ongoing work to create content and resources for the Holocaust Encyclopedia. View the list of donor acknowledgement.
