الیزابت کافمن کونیگ از بچه‌هایی که در خانه‌ی کودکان به نام لا گسپی در لاشامبون پناه داده شده بودند می‌گوید

بچه‌ها بسیار اذیت شده بودند. با آنها به عنوان یک دسته رفتار می‌کردند نه به صورت انفرادی. آنها...آنها همه «کودکانی بودند که از گورس آمده‌اند» اما آنگونه نبود. هر کودک یک داستان شخصی متفاوت داشت اما کسی به آنها گوش نمی‌داد. بنابراین کاری که من کردم این بود که...که به همه‌ی آنها کمک کردم تا داستان‌هایشان را برای من بگویند. یعنی من به آنها امکان دادم که...که...داستان‌هایشان، غم‌هایشان و...ناراحتی‌هایشان را بگویند. آنها شبها گریه می‌کردند. کابوس می‌دیدند. یکی از کودکان هرشب جایش را خیس می‌کرد. اما کسی در روستا آنرا نمی‌دانست. هیچ کس نمی‌دانست. ما آن را پیش خودمان نگه داشته بودیم. ما خیلی خیلی به هم نزدیک بودیم. مانند خواهر بودیم و با پسرها مانند برادر. پسرها اکنون...من...در مورد دخترها صحبت می‌کنم زیرا در اتاق دخترها بودم اما با پسرها هم به همان اندازه احساس همدردی می‌کردم مثل اینکه برادرم بودند. مخصوصاً برای نوجوان‌ها. آنها بسیار گرسنه بودند. آنها...آنها مانند گرگ زوزه می‌کشیدند و کسی نمی‌دانست چرا. آنها گرسنه بودند. آنها تنها بودند. و...آه...من....من مخصوصاً برخی از پسرها را به یاد می‌آورم که...خوب می‌توانید نام آن را سیب‌زمینی«دزدی» بگذارید که او به خاطرش تنبیه شد. و من بسیار ناراحت بودم زیرا او...او مسئول این کار نبود. بدنش نیاز به آن داشت.