باربارا مارتون فارکاس، از تبیه برای به زمین ریختن غذا در آشویتس می‌گوید

دقیقاً نمی‌دانم، در ژوئیه آنها آمدند و پرسیدند چه کسی می‌خواهد در جابجایی تعدادی جعبه به طرف دیگر، به اردوگاه دیگر، اردوگاه B کمک کند، آشپزخانه در اردوگاه C بود. آن دخترها یا زن‌هایی که در آشپزخانه کار می‌کردند زندگی خوبی داشتند، یعنی غذای کافی داشتند، من گفتم که حاضرم کار کنم و آن جعبه ها را به اردوگاه B ببرم چون گفته بودند که بعد از اتمام کار کمی غذای اضافی دریافت می‌کنی. و چون گرسنه بودم گفتم حاضرم آن جعبه‌های سنگین را حمل کنم و کمی غذا بگیرم. و ما را بردند، ما را صبح بسیار زود وقتی هنوز هوا تاریک بود بردند تا آن جعبه‌ها را به اردوگاه B ببریم و از دروازه‌ی اصلی اردوگاه C رد شدیم، و سپس از دروازه‌ی B از اردوگاه B، از دروازه‌ی اردوگاه B رد شدیم. اتفاقی که افتاد، دو دختر که از پشت می‌آمدند ما را هل دادند و به جعبه‌ی ما خوردند و غذا سرپوشیده نبود، یعنی جعبه‌ها در نداشتند و کمی غذا از جعبه بیرون ریخت. اس‌اس، آن زن ما را دید و هردویمان را تنبیه کرد. ما جعبه را کنار گذاشتیم، آنها ما را به دروازه‌ی اردوگاه C بردند و گفتند که زانو بزنیم و با دو آجر در دستهایمان، ما دستهایمان را با آجر از سحر تا فکر می‌کنم نزدیکی‌های ظهر بالا نگه داشتیم. و من و آن دختر دیگر بسیار ترسیده بودیم زیرا در آنزمان دیگر ما مورد کوره‌های آدمسوزی می‌دانستیم و می‌ترسیدیم که به عنوان تنبیه، ما را به آنجا ببرند. اما ظهر به ما اجازه دادند به بلوک برگردیم و در زمانی که زانو زده بودیم با آجرهای در دستمان، از دوردست‌ها می شنیدیم که یک گروه موسیقی در حال نواختن «بیوه خوشحال»است. ما با شنیدن موسیقی گریه می‌کردیم و گریه می‌کردیم، زیرا آن موسیقی را از قبل، از زمانی که در خانه‌ی خود بودم می‌شناختم. بالاخره هنگام ظهر به ما اجازه دادند که به بلوک برگردیم و بسیار خوشحال بودیم که فرار کرده بودیم و ما را به کوره آدمسوزی نبرده بودند.