Η Hanne γεννήθηκε από εβραϊκή οικογένεια στη γερμανική πόλη Καρλσρούη. Ο πατέρας της, Max, ήταν φωτογράφος. Όταν πέθανε το 1925, η μητέρα της Hanne, Ella, συνέχισε να διατηρεί το στούντιό του. Το 1930, η Hanne ξεκίνησε να πηγαίνει στο δημόσιο σχολείο.
1933-39: Τον Απρίλιο του 1933, το στούντιό μας, όπως και οι άλλες εβραϊκές επιχειρήσεις στην Καρλσρούη, γέμισε συνθήματα γραμμένα κατά τη διάρκεια του αντι-εβραϊκού μποϊκοτάζ: «Μην αγοράζετε τίποτα από Εβραίους». Στο σχολείο, μια συμμαθήτριά μου με εξόργισε τόσο με τους χλευασμούς της που της έσκισα το πουλόβερ. Μετά τα πογκρόμ τον Νοέμβριο του 1938, το στούντιο είχε πολύ δουλειά, καθώς έπρεπε να βγάλει φωτογραφίες για τα νέα δελτία ταυτότητας που έπρεπε να έχουν οι Εβραίοι με την ένδειξη «J». Το στούντιο παρέμεινε ανοικτό μέχρι τις 31 Δεκεμβρίου, όταν όλες οι εβραϊκές επιχειρήσεις υποχρεώθηκαν να κλείσουν.
1940-44: Το 1940, μεταφερθήκαμε στο Gurs, ένα στρατόπεδο κράτησης του Βισύ στα γαλλο-ισπανικά σύνορα. Έμαθα από μια κοινωνική λειτουργό ότι υπήρχε ένας πάστορας στο χωριό Le Chambon που ήθελε να βγάλει παιδιά έξω από το στρατόπεδο. Η κοινωνική αυτή λειτουργός από την Εταιρεία Ενίσχυσης Παιδιών, με βοήθησε να ξεφύγω. Η αίσθηση της ελευθερίας ήταν υπέροχη. Όμως μέχρι το 1942, οι γερμανικές συλλήψεις είχαν φτάσει ακόμη και στο Le Chambon και με έστειλαν να κρυφτώ σε δύο διαφορετικά αγροκτήματα. Οι αγρότες δέχθηκαν με χαρά να βοηθήσουν. Ένας είπε: «Ακόμη και αν έχουμε λιγότερα, θέλουμε να βοηθήσουμε περισσότερους ανθρώπους». Στις αρχές του 1943, δραπέτευσα στην Ελβετία.
Μετά τον πόλεμο, η Hanne έζησε σε διάφορες πόλεις της Ελβετίας. Το 1945, παντρεύτηκε τον Max Liebmann και, τρία χρόνια αργότερα, μετανάστευσε με τον σύζυγο και την κόρη της στις Ηνωμένες Πολιτείες.
Προβολή ΑντικειμένουΟ Ernest ήταν το ένα από τα τρία παιδιά μιας οικογένειας Εβραίων που ζούσε στην εμπορική πόλη Breslau, όπου υπήρχε μία από τις μεγαλύτερες εβραϊκές κοινότητες στη Γερμανία. Ο πατέρας του, παλαίμαχος του Α’ Παγκόσμιου Πολέμου, είχε εργοστάσιο παρασκευής matzah, του άζυμου ψωμιού που χρησιμοποιείται κατά τη διάρκεια της εβραϊκής εορτής του Πάσχα. Ο Ernest ήταν 12 ετών, όταν ο Χίτλερ ανέβηκε στην εξουσία το 1933.
1933-39: Στο σχολείο συχνά έμπλεκα σε μπελάδες επειδή τα παιδιά με κορόιδευαν. Συχνά με χλεύαζαν με εκφράσεις όπως "δολοφόνε του Χριστού" και "ο πατέρας σου σκοτώνει μωρά χριστιανών για το Πάσχα". Πολλοί πίστευαν ότι οι Ναζί ήταν μια εφήμερη πολιτική μόδα, όμως από το 1935 οι νόμοι τους ήταν απειλητικοί. Εμφανίστηκαν πινακίδες που δήλωναν "Απαγορεύονται οι Εβραίοι". Το 1938, αφού κάηκε η συναγωγή μας (κατά τη διάρκεια της Νύχτας των Κρυστάλλων), συνειδητοποιήσαμε ότι έπρεπε να εγκαταλείψουμε τη Γερμανία. Καθώς η οικογένειά μου μπορούσε να πάρει μόνο δύο εισιτήρια, η μητέρα και εγώ επιβιβαστήκαμε σε ένα πλοίο για την Ασία, αφήνοντας πίσω την υπόλοιπη οικογένειά μας.
1940-44: Κατέληξα στην ελεγχόμενη από τους Ιάπωνες Σαγκάη, το μόνο μέρος όπου οι πρόσφυγες δεν χρειάζονταν άδεια εισόδου. Εκεί, ως εθελοντής οδηγός φορτηγού για τη Δύναμη Εθελοντών Σαγκάης του βρετανικού στρατού, εξασφάλιζα τα γεύματά μου και περνούσα καλύτερα από ό,τι πολλοί άλλοι πρόσφυγες. Μετά το Περλ Χάρμπορ, τον Δεκέμβριο του 1941, η κατάσταση για τους πρόσφυγες της πόλης επιδεινώθηκε- η αμερικανική οικονομική βοήθεια, που αποτελούσε μια σανίδα σωτηρίας για τους πρόσφυγες, δεν ήταν δυνατό να φθάσει στη Σαγκάη. Το 1943, υπό την πίεση της Γερμανίας, οι Ιάπωνες δημιούργησαν ένα γκέτο.
Ο Ernest πέρασε δύο χρόνια στο γκέτο της Σαγκάης πριν την απελευθέρωση της πόλης το 1945. Μετά τον πόλεμο, εργάστηκε στην Πολεμική Αεροπορία των ΗΠΑ στη Nanking της Κίνας επί αρκετά χρόνια, και αργότερα μετανάστευσε στις Ηνωμένες Πολιτείες.
Προβολή ΑντικειμένουΩς μοναχοπαίδι εβραίων γονέων της μεσαίας τάξης, η Liliana ανατράφηκε σε μια μικτή συνοικία χριστιανών και Εβραίων στην πρωτεύουσα της Πολωνίας. Ο πατέρας είχε ένα κοσμηματοπωλείο και ήταν έφεδρος αξιωματικός του πολωνικού στρατού, ενώ η μητέρα της ασχολείτο με τα οικιακά. Η Liliana ονειρευόταν να πάει στη Σορβόννη και να γίνει η δεύτερη γυναίκα εισαγγελέας της Πολωνίας.
1933-39: Το χειρότερο όταν πήγαινε σχολείο ήταν ότι δεχόταν παρενοχλήσεις και τη φώναζαν «βρωμο-Εβραία». Υπέβαλα αίτηση για να με δεχτούν σε ένα φημισμένο καθολικό γυμνάσιο, όπου απαλλάχθηκα από την παρακολούθηση των μαθημάτων του Σαββάτου όμως, όπως και οι άλλοι εβραίοι μαθητές, καθόμουν χωριστά και με έσπρωχναν στις αίθουσες και τις σκάλες. Μετά από μερικές εβδομάδες τα παράτησα και πήγα σε εβραϊκό γυμνάσιο, μέχρι που το έκλεισαν οι γερμανικές δυνάμεις κατοχής, τον Σεπτέμβριο του 1939.
1940-44: Όταν οι Εβραίοι κλείστηκαν στο γκέτο, δούλευα σαν είλωτας στο εργοστάσιο Toebbens. Ως τον Απρίλιο του 1943, όλοι στην οικογένειά μου είχαν πεθάνει και το γκέτο είχε παραδοθεί στις φλόγες και την εξέγερση. Κάθισα άπραγη στο εργοστάσιο όπου δούλευα, μέχρι που οι Γερμανοί ήλθαν να μας συλλάβουν στις 8 Μαΐου. Μέσα στην οργή μου άρπαξα ένα ψαλίδι, αλλά πριν μπορέσω να κάνω ο,τιδήποτε, ένας Γερμανός με χτύπησε στο κεφάλι με τον υποκόπανο του όπλου του. Σήκωσα το χέρι μου για να προστατευτώ, αλλά αυτός με χτύπησε ξανά και ξανά, ρίχνοντάς με αναίσθητη. Όταν ξύπνησα την επόμενη μέρα ήμουν σε ένα σκοτεινό αυτοκίνητο, γεμάτο βοοειδή.
Η Liliana επέζησε από τα καταναγκαστικά έργα στα στρατόπεδα Majdanek και Skarzysko-Kamienna προτού απελευθερωθεί στην Czestochowa στις 18 Ιανουαρίου 1945. Μετανάστευσε στην Αμερική το 1950.
Προβολή ΑντικειμένουΗ οικογένεια της Hanne είχε φωτογραφικό στούντιο. Τον Οκτώβριο του 1940, η ίδια και άλλα μέλη της οικογένειας μεταφέρθηκαν στο στρατόπεδο Gurs στη νότια Γαλλία. Τον Σεπτέμβριο του 1941, η Εταιρεία Αρωγής των Παιδιών (OSE) διέσωσε τη Hanne, η οποία κρύφτηκε σε ένα ορφανοτροφείο στο Le Chambon-sur-Lignon. Η μητέρα της χάθηκε στο Άουσβιτς. Το 1943, η Hanne εξασφάλισε πλαστά έγγραφα και μετέβη στην Ελβετία. Παντρεύτηκε στη Γενεύη το 1945 και απέκτησε μια κόρη το 1946. Το 1948, έφτασε στις Ηνωμένες Πολιτείες.
Προβολή ΑντικειμένουΈνας Πολωνός στρατιώτης, ο Samuel, τραυματίστηκε στη μάχη και η Γερμανία τον πήρε ως αιχμάλωτο πολέμου. Καθώς ο πόλεμος συνεχιζόταν, αυτός και άλλοι Εβραίοι κρατούμενοι αντιμετώπιζαν όλο και πιο σκληρή μεταχείριση. Μεταξύ των στρατοπέδων που φυλακίστηκε ήταν και το Λούμπλιν-Λιπόβα και ήταν ανάμεσα σε αυτούς που εξαναγκάστηκαν να χτίσουν το στρατόπεδο συγκέντρωσης Μαϊντάνεκ. Το 1942, δραπέτευσε από τους Γερμανούς, και για το υπόλοιπο διάστημα του πολέμου ηγείτο μια ένοπλης αντιστασιακής ομάδας.
Προβολή Αντικειμένου
We would like to thank Crown Family Philanthropies, Abe and Ida Cooper Foundation, the Claims Conference, EVZ, and BMF for supporting the ongoing work to create content and resources for the Holocaust Encyclopedia. View the list of donor acknowledgement.