Liliana Guzenfiter

Ως μοναχοπαίδι εβραίων γονέων της μεσαίας τάξης, η Liliana ανατράφηκε σε μια μικτή συνοικία χριστιανών και Εβραίων στην πρωτεύουσα της Πολωνίας. Ο πατέρας είχε ένα κοσμηματοπωλείο και ήταν έφεδρος αξιωματικός του πολωνικού στρατού, ενώ η μητέρα της ασχολείτο με τα οικιακά. Η Liliana ονειρευόταν να πάει στη Σορβόννη και να γίνει η δεύτερη γυναίκα εισαγγελέας της Πολωνίας.

1933-39: Το χειρότερο όταν πήγαινε σχολείο ήταν ότι δεχόταν παρενοχλήσεις και τη φώναζαν «βρωμο-Εβραία». Υπέβαλα αίτηση για να με δεχτούν σε ένα φημισμένο καθολικό γυμνάσιο, όπου απαλλάχθηκα από την παρακολούθηση των μαθημάτων του Σαββάτου όμως, όπως και οι άλλοι εβραίοι μαθητές, καθόμουν χωριστά και με έσπρωχναν στις αίθουσες και τις σκάλες. Μετά από μερικές εβδομάδες τα παράτησα και πήγα σε εβραϊκό γυμνάσιο, μέχρι που το έκλεισαν οι γερμανικές δυνάμεις κατοχής, τον Σεπτέμβριο του 1939.

1940-44: Όταν οι Εβραίοι κλείστηκαν στο γκέτο, δούλευα σαν είλωτας στο εργοστάσιο Toebbens. Ως τον Απρίλιο του 1943, όλοι στην οικογένειά μου είχαν πεθάνει και το γκέτο είχε παραδοθεί στις φλόγες και την εξέγερση. Κάθισα άπραγη στο εργοστάσιο όπου δούλευα, μέχρι που οι Γερμανοί ήλθαν να μας συλλάβουν στις 8 Μαΐου. Μέσα στην οργή μου άρπαξα ένα ψαλίδι, αλλά πριν μπορέσω να κάνω ο,τιδήποτε, ένας Γερμανός με χτύπησε στο κεφάλι με τον υποκόπανο του όπλου του. Σήκωσα το χέρι μου για να προστατευτώ, αλλά αυτός με χτύπησε ξανά και ξανά, ρίχνοντάς με αναίσθητη. Όταν ξύπνησα την επόμενη μέρα ήμουν σε ένα σκοτεινό αυτοκίνητο, γεμάτο βοοειδή.

Η Liliana επέζησε από τα καταναγκαστικά έργα στα στρατόπεδα Majdanek και Skarzysko-Kamienna προτού απελευθερωθεί στην Czestochowa στις 18 Ιανουαρίου 1945. Μετανάστευσε στην Αμερική το 1950.