فرهنگ در رایش سوم: نمای کلی
در سال 1933، وزیر تنویر افکار عمومی و تبلیغات نازی ها، یوزف گوبلز، برای اینکه هنر را با اهداف نازی ها هم جهت کند، اجرای برنامه هماهنگ سازی فرهنگی را آغاز کرد. دولت سازمان های فرهنگی را از وجود یهودیان و سایر افرادی که گفته می شد به لحاظ سیاسی و هنری مورد سوءِ ظن هستند، پاکسازی کرد. آثار نویسندگان برجسته آلمانی مانند برتولت برشت، لیون فویشت وانگر و آلفرد کر در مراسم کتابسوزان در برلین به آتش کشیده شد.
از سپتامبر 1933، دفتر فرهنگی رایش (متشکل از دفتر فیلم رایش، دفتر موسیقی رایش، دفتر تئاتر رایش، دفتر مطبوعات رایش، دفتر نویسندگان رایش، دفتر هنرهای زیبای رایش و دفتر رادیو رایش) اداره و نظارت بر تمام بخش های فرهنگی آلمان را به عهده گرفت. زیبایی شناسی نازی ها بر ارزش تبلیغاتی هنر تأکید کرده و زندگی روستایی، "نژاد آریایی" و دلاوری در جنگ را می ستود. این ایدئولوژی در تضاد کامل با هنر مدرن و نوآورانه مانند نقاشی آبستره قرار می گرفت که تحت عنوان "هنر منحط" و "بلشویسم هنری" و "بلشویسم فرهنگی" به باد انتقاد گرفته می شد.
در عرصه معماری، نازی ها عمارت هایی عظیم به سبک بی روح کلاسیک می ساختند تا حس"عظمت" جنبش سیاسی خود را القا کنند. در حیطه ادبیات، مردم را به خواندن آثار نویسندگانی چون آدولف بارتلس و هانس باومان- شاعر عضو جنبش جوانان هیتلر- تشویق می کردند و برای تسهیل در حذف کتاب های "غیر قابل قبول" از کتابخانه های عمومی، "لیست سیاه" تهیه می کردند. مقامات فرهنگی آلمان، علاوه بر ادبیات روستایی و رمان های تاریخی با محوریت مردم، به ترویج رمان های جنگی می پرداختند تا مردم را برای درگیری و نزاع آماده کنند.
"توسعه هنر" در آلمان (اصطلاحی برای تمام اقدامات صورت پذیرفته با هدف حمایت از هنرمندان و هنر) به عرصه فیلم و سینما نیز کشیده شد. صنعت فیلم با دریافت یارانه های سنگین از دولت، به یک ابزار تبلیغاتی مهم تبدیل شد. فیلم هایی چون "پیروزی اراده" به کارگردانی لنی رایفنشتال و "کوئکسَ، عضو جنبش جوانان هیتلر" به تجلیل از حزب نازی و هیتلر می پرداخت. فیلم های دیگر مانند "من متهم می کنم" برنامه "کشتن از سر ترحم" را توجیه می کرد، در حالی که فیلم های "یک یهودی به نام سوس" و "یهودی سرگردان" موجب تداوم کلیشه های یهودستیزانه می شد.
در عرصه موسیقی، نازی ها به اشاعه آثار آهنگسازان آلمانی همچون یوهان سباستین باخ، لودویگ وان بتهوون، آنتون بروکر و ریشارد واگنر پرداختند، در حالی که اجرای قطعات "غیر آریایی" موسیقیدانانی چون فلیکس مندلسون و گوستاو مالر را ممنوع کردند. آدولف هیتلر مرتباً در اپراهایی که در فستیوال های بایروت به افتخار ریشارد واگنر برگزار می شد، شرکت می کرد. نازی ها همچنین برای تبلیغ تعالیم ایدئولوژیک خود، مارش ها و آهنگ های ملی را رواج دادند.
کمپانی های تئاتر، نمایشنامه های نویسندگان بزرگ آلمانی مانند گوته و شیلر و آثار نمایشی ناسیونال سوسیالیستی را بر روی صحنه بردند. علاوه بر این، نازی ها به منظور برانگیختن حس وحدت ملی دستور دادند تا آمفی تئاترهای بزرگ در فضای باز ساخته شود.
ترویج فرهنگ "آریایی" و سرکوب انواع دیگر تولیدات هنری، از تلاش های بعدی نازی ها در جهت "پالایش" آلمان بود.