مجرمان
اعضای اس اس، گارد برگزیده حکومت نازی ها، از بازیگران اصلی برنامه "راه حل نهایی"- نقشه کشتار یهودیان اروپا- بودند. فرمانده نیروهای اس اس، هاینریش هیملر و زیردستان او؛ راینهارد هایدریش، کورت دالوگه و دیگران، پایه گذاران سازمان اس اس و حکومت پلیسی آدولف هیتلر بودند که اجرای برنامه ایدئولوژیکی رژیم را رهبری می کردند. با این هدف، نیروهای اس اس به قتل عام تعداد بی شماری از افراد دست یازیدند. فرماندهان اس اس و پلیس، از جمله فردریش یکلن و هانس- آدولف پروتسمان، و فرماندهان واحدهای سیار کشتار- از جمله آرتور نبه، کارل یاگر، والتر اشتالکر، امیل راش و اتو اولندورف- هدایت و رهبری تیرباران سبعانه و سازمان یافته مردان، زنان و کودکان در مراکز کشتار بخش های اشغالی اتحاد جماهیر شوروی را بر عهده داشتند. در لهستان تحت اشغال نیز افراد اس اس، از جمله اودیلو گلوبوکنیک، ویلهلم کوپه، کریستین ویرت، فرانتس اشتانگل، اوسوالت پول، ریشارد گلوکس و رودولف هوس، مراکز کشتار مجهز به اتاق های گاز را دائر کردند تا روند کشتارهای جمعی را آسان سازند.
اما نیروهای اس اس نمی توانستند به تنهایی از پس کشتار در چنان مقیاس وسیعی بربیایند. اجرای برنامه "کشتار نهایی" نیازمند همکاری و شرکت دستگاه اداری ارتش و مقامات غیرنظامی آلمانی بود. عملیات تبعید جمعی، مستلزم همکاری آدولف آیشمان از اداره مرکزی امنیت رایش با آلبرت گانتسنمولر از راه آهن دولتی آلمان و همچنین یوئاخیم فون ریبنتروپ از وزارت امور خارجه آلمان بود.
نیروهای اس اس برای به اجرا درآوردن عملیات کشتار و تبعید در لهستان و اتحاد جماهیر شوروی تحت اشغال، نیاز به همکاری مقامات غیرنظامی مناطق تحت فرمان هانس فرانک، اریش کوخ، هینریش لوزه و دیگران داشتند. نیروهای مسلح آلمان به رهبری ویلهلم کایتل و آلفرد یودل، وسائل نقلیه و ضروریات را در اختیار واحدهای سیار کشتار می گذاشتند. علاوه بر این، نیروهای مسلح آلمان به دستور فرماندهان ارتش- از قبیل والتر فون رایشناو و اریش مانشتاین- در کشتار جمعی یهودیان و دیگر غیرنظامیان روس- بویژه اسیران جنگی- شرکت می کردند.
" رایش بانک "- بانک مرکزی آلمان به ریاست والتر فونک- در واقع مخزن پول و طلای به سرقت رفته بود و بودجه عملیات کشتار توسط اس اس را تأمین می کرد. پزشکان آلمانی و دیگر متخصصان خدمات درمانی، در برنامه "کشتن از سر ترحم" - که از سوی نازی ها حمایت می شد- ده ها هزار نفر معلول ذهنی یا جسمی در آسایشگاه ها را به قتل رساندند. سایر پزشکان آزمایش های بیرحمانه و غیراخلاقی روی زندانیان انجام می دادند و طی روندهای "گزینشی" در مراکز کشتار تصمیم می گرفتند کدام زندانی باید زنده بماند و کدام یک باید بمیرد. صاحبان صنایع آلمانی(کسانی چون گوستاو کروپ) و شرکت های صنعتی خصوصی آلمان (مثل آی. گ. فاربن و کروپ) از کارگران برنامه های بیگاری به رهبری آلبرت اسپییر و فریتس زاوکل استفاده می کردند. تهیه گاز تزیکلون ب که از آن برای کشتار در اتاق های گاز استفاده می شد، به عهده یکی از شرکت های وابسته به کارخانه آی. گ. فاربن بود.