بازگشت به اروپا با کشتی سنت لوئیس

کشتی سنت لوئيس، در ۶ ژانویه ۱۹۳۹ به سمت اروپا بازگشت. هفت روز بعد، وقتی این کشتی در حال عبور از اقیانوس اطلس بود توافقی امضا شد که به مسافرین این کشتی امید تازه‌ای بخشید. موریس تروپر، مدیر اروپایی کمیته‌ی توزیع مشترک (JDC) با همکاری سایر سازمان‌های یهودی اروپایی و نمایندگان دولت ترتیبی دادند تا مسافرین کشتی سنت لوئیس به بریتانیای کبیر، فرانسه، بلژیک و هلند وارد شوند. بریتانیای کبیر ۲۸۷ ، فرانسه ۲۲۴، بلژیک ۲۱۴ و هلند ۱۸۱ مسافر را پذیرفت.

سنت لوئیس پس از بیش از یک ماه دریانوردی، در ۱۷ ژوئن در آنتورپ بلژیک لنگر انداخت. کمتر از سه ماه بعد، جنگ جهانی دوم آغاز شد. ظرف یک سال، همه‌ی اروپای غربی توسط آلمان اشغال شد و مسافرین سابق سنت لوئیس که در این قاره بودند دوباره مورد تهدید نازی‌ها قرار گرفتند.

این مسافرین قبل از پیاده شدن از کشتی، پرسشنامه‌هایی را پر کردند که به نمایندگان دولت و سازمان‌های امداد برای تصمیم‌گیری درباره‌ی مقصد آنها کمک می‌کرد. از آنها خواسته شده بود که نام دوستان و اقوامشان را در بریتانیای کبیر، فرانسه، بلژیک و هلند و همچنین جزئیات درخواستشان برای ویزای آمریکا و شماره‌های سهمیه‌شان را برای ورود به ایالات متحده ارائه دهند. به پناهندگان فقط پناهندگی موقت داده شده بود. آنها باید موافقت می‌کردند که در نهایت برای اسکان دائم به جایی دیگر مهاجرت کنند. قصد این بود که به محض رسیدن نوبت به شماره‌های سهمیه‌ی ایالات متحده‌ی آنها یا یافتن جای دیگری برای رفتن، سریع آنجا را ترک کنند. مقامات دولتی که از قبل درباره‌ی جمعیت روزافزون پناهندگان یهودی از کشور آلمان نگران بودند، مشخص کردند که پیمان مسافرین سنت لوئیس یک مورد استثنائی است و چنین چیزی برای سایر افرادی که از آلمان می‌گریزند، اعمال نخواهد شد.

ابتدا مسافرین بلژیک از کشتی پیدا شدند و با یک قطار ویژه به بروکسل رفته و شب را در آنجا گذراندند. آن دسته از افرادی که وابستگانی در شهر نداشتند به مرکز پناهندگان در استان لیژ برده شدند.

مسافران هلند روز بعد با کشتی "جان ون آرکل" راهی هلند شدند. مقامات هلندی، آنها را به محض ورود به روتردام به یک مرکز پناهندگان موقت بردند که تا زمان پیدا کردن خانه یا انتقال به اردوگاه های جدید در آنجا بمانند.

مسافرین فرانسه و بریتانیای کبیر با یک کشتی باری که برای آنها آماده شده بود منتقل شدند. کشتی ۲۰ ژوئن به بولون سور مر وارد شد، و در آنجا مسافرین فرانسه پیاده شدند. روز بعد آنها را به لو مانس لاول و شهرک‌های دیگر فرانسه بردند. JDC ترتیبی داد که حدود ۶۰ نفر کودک یهودی در انجمن کمک به کودکان یهودی (Oeuvre de Secours aux Enfants، OSE) تحت مراقبت و رسیدگی قرار گیرند. آنها را در چند خانه در مونتمورانسی واقع در شمال پاریس جای دادند.

در ۲۱ ژوئن، مسافرین بریتانیای کبیر به ساوت همپتون رسیدند و با قطار ویژه‌ای به لندن برده شدند. در آنجا کمیته‌ی امداد رسانی یهودی-آلمانی به افرادی که در خانه‌ی دوستان یا اقوام خود نمی‌ماندند در یافتن اقامتگاه کمک کرد. اکثر افراد به خانه‌ها و هتل‌های خصوصی منتقل شدند اما حدود ۵۰ مرد مجرد به اردوگاه سابق ارتش بریتانیا در کنت که دولت بریتانیا از آن برای پناهندگان استفاده می‌کرد برده شدند.

مسافرین سابق دچار بلاتکلیفی و مشکلات مالی شده بودند. به محض ترک آلمان، نازی‌ها به صورت سیستماتیک دارایی‌هایشان را تصرف کردند. آنها اجازه‌ی کار نداشتند. در نتیجه آنها، کاملاً به خانواده‌هایشان و سازمان‌های امدادی یهودیان وابسته بودند. برای جلوگیری از افزایش هزینه‌ی عمومی ناشی از ورود این افراد، JDC توافق کرد مبلغ ۵۰۰۰۰۰ دلار که بخش قابل ملاحظه‌ای از بودجه‌اش بود را برای پناهندگان اختصاص دهد .

اکثر مسافرین سابق امیدوار بودند که بتوانند محل اسکان دائمی، و در درجه‌ی اول در ایالات متحده بیابند. ۶۰۰ نفر یا بیشتر از افراد موجود در لیست‌های انتظار ایالات متحده منتظر فراخوانی شماره هایشان بودند. سایرین سعی می‌کردند از کنسولگری‌های خارجی مجوز ورود دریافت کنند، اما فقط چند کشور، مهاجرین فقیر را می‌پذیرفت. از همه بدتر، گزارش هیئت دولت بریتانیا مورخ ۱۹۳۹ بود که مهاجرت به فلسطین را محدود کرده بود.