انواع گتوها (محله های یهودی نشین)

طی جنگ جهانی دوم، گتوها مناطقی (اغلب محصور) از شهر بود که آلمانی ها یهودیان شهر و گاه ناحیه را در آنجا جمع می کردند و آنها را وادار به زندگی در شرایطی فلاكت بار می کردند. گتوها، با جداسازی جامعه یهودی از غیریهودی و همچنین از دیگر جوامع یهودی مجاور آن، یهودیان را منزوی می كردند. آلمانی ها دست کم 1000 گتو فقط در لهستان تحت اشغال و ضمیمه آلمان و بخش های اشغالی اتحاد جماهیر شوروی دایر کردند.

در حالی که آلمانی ها ایجاد گتوها را اقدامی موقت برای کنترل و تفكیك یهودیان می دانستند، رهبران نازی در برلین گزینه های تحقق بخشیدن به هدف خود، یعنی نابودی جامعه یهود را بررسی می کردند.

گتوها به سه دسته تقسیم می شدند:

گتوهای بسته (که عمدتاً در لهستان تحت اشغال آلمان و بخش های اشغالی اتحاد جماهیر شوروی قرار داشتند) با دیوار یا حصارهای سیم خاردار مسدود شده بودند. مقامات آلمانی یهودیانی را که در اطراف آنجا می زیستند وادار به نقل مکان به گتوهای بسته می کردند و به این ترتیب به وخامت شرایط آن مکان های پر ازدحام و غیربهداشتی می افزودند. گرسنگی، کمبودهای مستمر، سرمای شدید زمستان، کمبود مسکن و نبود وسایل گرمازا و همچنین نبود سرویس های شهری به شیوع بیماری های واگیردار و میزان بالای مرگ و میر می انجامید. بیشتر گتوها از این نوع بودند.

گتوهای باز دیوار یا حصار نداشتند، اما برای ورود و خروج از آنها محدودیت هایی وجود داشت. این دسته از گتوها در لهستان تحت اشغال آلمان و بخش های اشغالی اتحاد جماهیر شوروی و همچنین ترانسنیستریا- استانی از اوکراین که به اشغال و کنترل مقامات رومانیایی درآمده بود- قرار داشتند.

گتوهای ویژه معدوم سازی کاملاً مسدود بودند و از دو تا شش هفته دائر بودند که طی آن آلمانی ها و یا همدستان آنها یهودیان متمرکز در آنجا را تبعید یا تیرباران می کردند. این گتوها در اتحاد جماهیر شوروی تحت اشغال آلمان (بویژه در لیتوانی و اوکراین) و مجارستان واقع شده بودند.