هیندا چیلویچ Hinda Chilewicz

هیندا در میان سه فرزند خانواده‌ای یهودی از طبقه‌ی متوسط، بزرگترین آنها بود. پدرش در سوسنویچ تجارت پارچه داشت و مادرش خانه‌دار بود. سوسنویچ در جنوب غربی لهستان، دارای ۳۰,۰۰۰ یهودی بود که در حال افزایش بودند. آنها بیمارستان یهودی و همچنین مدارس مذهبی داشتند.

۱۹۳۳-۳۹: در ۱ سپتامبر ۱۹۳۹ که نیروهای آلمان به لهستان حمله کردند، هیندا فقط ۱۳ ساله بود. سه روز بعد، آنها سوسنویچ را اشغال کردند و با کشتن بیش از دوازده نفر، جامعه‌ی یهودی را به وحشت انداختند. در ۹ سپتامبر، کنیسه‌ی اصلی به آتش کشیده شد. در پایان سال، یهودی‌ها تحت قوانین تبعیض آمیز قرار گرفتند و مجبور شدند بازوبندهایی با نشان ستاره داوود بپوشند. پدر هیندا مجبور شد تجارتش را تعطیل کند.

۱۹۴۰-۴۵: مقامات آلمان، در بهار ۱۹۴۲ تبعید یهودی‌ها را از سوسنویچ به کشتارگاه‌های آشویتس-بیرکناو آغاز کردند. یک سال بعد، یهودی‌های باقیمانده مجبور به نقل مکان به گتو شدند. هیندا پس از گذشت چند روز، به اردوگاه موقت گوگولین منتقل شد. او که برای کار اجباری انتخاب شده بود به گلایویتز،اردوگاهی که بخشی از شبکه‌ی گسترده‌ی بازداشتگاه‌های آشویتس شد، منتقل شد. در آنجا او با همبندش ولک لوکزنبورگ، رابطه‌ی نزدیکی برقرار کرد. در ژانویه ۱۹۴۵، با پیشروی ارتش شوروی، زندانیان از گلایویتز تخلیه شدند.

هیندا از راهپیمایی مرگ به سمت بازداشتگاه راونسبروک نجات یافت و در مه ۱۹۴۵ توسط نیروهای شوروی آزاد شد. او به سوسنویچ برگشت و فهمید که برادرش آبراهام در ۱۷ سالگی در راهپیمایی مرگ در ۱۹۴۴ کشته شده است. بقیه‌ی اعضای خانواده‌اش به آشویتس تبعید شده و کشته شده بودند. هیندا و ولک، در اردوگاه پناهندگان در آلمان تحت اشغال آمریکا دوباره به هم رسیدند. آنها در ۲ مارس ۱۹۴۷ با هم ازدواج کردند.