باربارا مارتون فارکاس از رسیدنش به سوئد با کمک صلیب سرخ پس از پایان جنگ می‌گوید

کشتی در مالمو پهلو گرفت. در جنوبی ترین بندر سوئد. در مالمو نیز چند کامیون صلیب سرخ گذاشته بودند و ما را به جنگل بردند. چند اردوگاه ارتشی به نوعی آنجا بود و چند چادر. و در آنجا ما را آلوده‌زدایی کردند. تمام لباس‌های ما را گرفتند، بدنمان را بررسی کردند و ما را شستند، دو نفر ما را روی یک تخت، یک تخت پلاستیکی شستند زیرا من بسیار لاغر بودم و نمی‌توانستم خودم را بشویم. و از آنجا که شپش‌های زیادی داشتم، پوستم زخم شده بود و پزشک فکر کرد گال دارم و یک نوشته روی مچم چسباندند: گال. و من گفتم «ببخشید اینها گال نیست، چون می‌دانم گال خارش دارد» اما من احساس خارش نمی‌کنم. و گفتم «اینها زخم شپش هستند». به هرحال آنها محلول گوگرد روی پوستم ریختند و سپس آن را شستند، کمی پودر د.د.ت روی سرم زدند زیرا موهایم، آنجایی که موهایم کم بود، کمی د.د.ت به آن زدند. یک دستار با حوله ساختند و لباس‌های خوبی به ما دادند: یک کت، کفش‌های قشنگ و همه نو.