لئا هامراشتاين سیلوراشتاين از به خاک نسپردن اجساد افرادی که در گتو ورشو جان خود را از دست دادند، می‌گوید

در آن زمان هنوز می شد مرده ها را دفن کرد. اگر مبلغی- حدود 15 زلوتی [واحد پول لهستان]- به "شورای یهود" می پرداختید، آنها یک نعش کش می آوردند و جسد مرده را با خود می بردند. اما ما آهی در بساط نداشتیم. به همین دلیل، مردم... مردم فقیر... جسد را در برابر خانه خود می گذاشتند و سپس گاری های مخصوص می آمدند و همه اجساد را جمع می کردند و به گورستانی واقع در خیابان گزیا می بردند. به همین دلیل، روز بعد با این امید که پدرم را در آن گورستان خواهم یافت، به آنجا رفتم. آنچه آنجا دیدم... یک کابوس وحشتناک بود. برای نخستین بار در زندگی ام، انبوهی از اجساد را می دیدم... به بلندی یک ساختمان دو طبقه. تعداد مرده ها آنقدر زیاد بود و آنقدر روز به روز افزایش می یافت که گورکن ها نمی توانستند پا به پای مرده ها... تعداد اجسادی که به گورستان آورده می شدند، کار کنند. برای همین آنها را روی هم جمع کرده بودند... جسد روی جسد. و همه این جسدها... اعضای بدن جسدها در هم گره خورده بودند... دهن هایشان باز بود... من یک دختر جوان بودم و بوی تعفن آن انبوه اجساد بسیار وحشتناک بود. نمی توانم آن را توصیف کنم... اما مثل جهنم بود... حتی کلمه جهنم برای توصیف آن کافی نیست. برای همین نتوانستم او را در آن انبوه اجساد پیدا کنم. موفق نشدم و به کیبوتس بر گشتم.