ویلک (ویلیام) لیوف از اخراج اجباری از آشویتس می‌گوید

ما از آشویتس بیرون رانده شدیم و مدتی طولانی راه رفتیم تا به یک ایستگاه دیگر برسیم. آن ایستگاه را به خوبی به یاد ندارم، به هر حال در واگن های روباز، گلیویتچ، شاید نامش این بود، سوار شدیم. ما را سوار واگن‌های روباز کردند. همه مرد بودند، من هیچ زنی ندیدم و ما را بیرون آوردند. سفر وحشتناکی بود، وحشتناک، مردم از سرما می‌مردند. من هر دو پاهایم یخ زده بودند. سرمازدگی‌ها دائمی بود و نمی‌خواستند ترمیم شوند. کفشهایم تنگ بودند و برای من چالش برانگیز بود زیرا در طول آن زمان اصلأ حس نکردم: آیا زنده می مانم؟ پیش از این همیشه حس می‌کردم که زنده می‌مانم. حال در ذهنم این شک را داشتم که آیا می‌توانم، زیرا دیگر نمی‌توانستم مانند قبل به صورت فیزیکی چیزی را تکان دهم. قطار از چکسلواکی می‌گذشت. من می‌دانستم چون شنیده بودم . هر بار که از زیر پل رد می‌شدیم، بالای آن پل‌ها چک‌ها ایستاده بودند و به سمت ما در واگن‌های روباز نان پرتاب می‌کردند. این نشانه‌ی خوبی بود. من یک، قرص نان گرفتم . لئون، دوستم که از بوداپست که با او در آنجا آشنا شده بودم با من بود، تمام روزهای اردوگاه همراه من بود. به هر حال او زنده ماند و اکنون در اسرائیل است. بعدها زمانی من را در، در بیمارستانی در مونیخ ملاقات کرد. ما را از قطار پیاده کردند و از مکانی به مکان دیگر راه بردند. آنها هیچ مقصدی در ذهن نداشتند. بالاخره مسیر در اورنینبرگ ختم شد. چرا اورانینبرگ، نمی‌دانم. دقیقاً قبل از رسیدن به اورنینبرگ، آنها تمام جسدها را از قطار بیرون بردند و به مردم که اکثر آنها مرده و تعداد زیادی نیمه جان بودند، درجا شلیک کردند. یک تپه بزرگ از اجساد واگن درست شد.