Barbara Marton

Marton ailesi, küçük bir Kuzey Transilvanya kasabası olan Beliu'daki 35 Yahudi aileden biriydi. Barbara'nın babasının bir manav dükkânı vardı. Annesi ise dükkânda yardımcı oluyordu. Martonlar, çiçek bahçeli konforlu bir evde yaşayıp kasabanın insanlarıyla iyi ilişkiler kurmuşlardı. Bir çocuk olan Barbara, Beliu hahamının evinde Pazar sabahları İbranice öğreniyordu.

1933–39: Beliu yakınlarında başka bir manav açılınca babasının işleri kötüye gitmeye başladı. 1937'de işler o kadar kötüydü ki dükkânı ve evi satıp Oradea şehrine taşındık. Yeni evimiz, dükkân ve yaşam alanının birleşimiydi. Yaşamımız hemen hemen normale dönmüştü. Oltea Doamna devlet kız ortaokulunda sınıfımdaki en iyi öğrencilerden biriydim ve üniversiteye gitmek için sabırsızlanıyordum.

1940–45: 1940'ta Macarlar Oradea'ya girdi ve Yahudilerin üniversiteye gitmesini yasaklamak dahil, birçok Yahudi karşıtı kısıtlama getirdi. Düşük maaşlı bir laboratuar teknisyeni olarak iş buldum. Mart 1944'te Almanlar Oradea'nın kontrolünü ele geçirdiler. Kısa bir süre sonra ailem ve ben, Auschwitz'e sürüldük. Bir gün çorba dökme cezası olarak kafamın üstünde tuğlalar tutarak şafaktan öğlene kadar zorla dizlerimin üstünde durdum. Uzaklardan bir bandonun "Şen Dul"u çaldığını duyabiliyordum. Dizlerimin üzerinde müziği dinleyerek ağladım.

Barbara 1945'te İsveç Kızıl Haç'ı tarafından kurtarıldı. Romanya'ya dönüp üniversiteye gitti ve evlendi. 1962'de İsrail'e, sonra da 1968'de Amerika'ya taşındı.