"کتابسوزان" به مراسم نابودسازی کتاب ها با آتش اشاره دارد. سوزاندن کتاب ها که معمولاً در مکان های عمومی انجام می شود ناشی از مخالفت های فرهنگی، مذهبی یا سیاسی با مطالب مندرج در آنها است. یوزف گوبلز، وزیر تنویر افکار عمومی و تبلیغات نازی ها، در سال 1933 تلاش برای هماهنگ کردن هنر و فرهنگ آلمان با اهداف نازی ها را آغاز کرد. به این ترتیب، دولت به پاکسازی سازمان های فرهنگی از یهودیان، افرادی که مواضع سیاسی شان مورد ظن قرار داشت و هنرمندانی پرداخت که آن دسته از آثار هنری که از نظر نازی ها "منحط" قلمداد می شد را اجرا یا خلق کرده بودند. دانشجویان دانشگاه های آلمان از پیشگامان جنبش نازی ها بودند. طی دهه های متوالی، سازمان های دانشجویی غیرمذهبی و متعلق به طبقه متوسط به شدت و آشکارا از ملی گرایی و یهودستیزی پشتیبانی می کردند. پس از جنگ جهانی اول، بسیاری از دانشجویان آلمانی به ضدیت با جمهوری وایمار (1933-1919) پرداختند و سوسیالیسم ملی را محملی مناسب برای نارضایتی و مخالفت های سیاسی خود یافتند.

در 6 آوریل 1933، انجمن دانشجویان نازی آلمان در سرتاسر کشور آغاز "اقدام علیه ذهنیت ضد آلمانی" را اعلام کرد که نقطه اوج آن پاکسازی آثار ادبی یا "تطهیر" با آتش بود. در 10 ماه مه 1933، دانشجویان در اقدامی نمادین که معنا و مفهومی تهدیدآمیز و دهشت زا داشت بیش از 25000 جلد کتاب "ضد آلمانی" را سوزاندند؛ این عمل خبر از یک دوره سانسور حکومتی و نظارت بر فرهنگ می داد. در عصر دهم ماه مه، در 34 شهر دانشگاهی دانشجویان راست گرا مشعل به دست "علیه ذهنیت ضد آلمانی" راهپیمایی کردند. در این مراسم از پیش تنظیم شده از مقامات عالی رتبه نازی، استادان، رؤسای دانشگاه ها و رهبران دانشجویی خواسته شد تا برای شرکت کنندگان و تماشاگران سخنرانی کنند. دانشجویان در محل های گردهم آیی، کتاب های "ناخواسته" را طی مراسمی باشکوه همراه با اجرای زنده موسیقی و ادای "سوگند آتش" [جملاتی که هنگام پرتاب کتاب ها در آتش خوانده می شد و در اطلاعیه ای روز قبل از مراسم توسط انجمن دانشجویان آلمان منتشر شده بود] در آتش می انداختند. در برلین حدود 40000 نفر برای شنیدن سخنرانی گوبلز جمع شدند.

رهبران دانشجویی آن شب کتاب های بسیاری از نویسندگان را سوزاندند، از جمله سوسیالیست های معروفی چون برتولت برشت؛ بنیانگذار مفهوم کمونیسم، کارل مارکس؛ نویسندگان نقاد "بورژوا" مثل نمایشنامه نویس اتریشی آرتور اشنیتسلر؛ و نویسندگانی که گفته می شد به دلیل "خارجی" بودن، کتاب هایشان دارای "تأثیرات گمراه کننده" است، مانند نویسنده آمریکایی ارنست همینگوی.آثار نویسنده آلمانی برنده جایزه نوبل، توماس مان و نویسنده پرفروش، اریش ماریا رمارک که ایدئولوگ های نازی نسبت به توصیف بی پروای او از جنگ در کتاب "در جبهه غرب خبری نیست" ابراز تنفر می کردند نیز در آتش سوزانده شد. دیگر نویسندگان لیست سیاه نازی ها، آمریکایی هایی چون جک لندن، تئودور درایزر و هلن کلر بودند. اعتقاد هلن کلر به عدالت اجتماعی او را تشویق به حمایت از معلولان و صلح طلبی می کرد. برنامه ای که در دهم ماه مه در سرتاسر کشور اجرا شد موفقیت آمیز بود و پوشش خبری گسترده ای در روزنامه ها داشت. رادیو سخنرانی ها، آوازها و شعارخوانی های این مراسم را به صورت زنده برای تعداد بی شماری از شنوندگان آلمانی پخش کرد. طبیعتاً نویسندگان یهودی مثل فرانتس ورفل، ماکس برود و اشتفان تسوایک نیز از جمله کسانی بودند که آثارشان سوزانده شد. مردم همچنین آثار هاینریش هاینه شاعر پرطرفدار یهودی قرن نوزده آلمان را سوزاندند؛ او در سال 1820 نوشته بود: "آنجا که کتاب ها را می سوزانند، سرانجام روزی مردم را نیز خواهند سوزاند."