Στη Φρανκφούρτη, η οικογένεια της Ruth αντιμετώπιζε όλο και αυστηρότερα αντι-εβραϊκά μέτρα. Η επιχείρηση του πατέρα της κατασχέθηκε και το εβραϊκό σχολείο στο οποίο πήγαινε η Ruth έκλεισε. Τον Απρίλιο του 1943, η Ruth και η οικογένειά της εκτοπίστηκαν στο Άουσβιτς. Η Ruth επιλέχθηκε για καταναγκαστική εργασία και της επεβλήθη εργασία στις επισκευές δρόμων. Εργάστηκε, επίσης, στη μονάδα «Καναδάς», ξεδιαλέγοντας τα υπάρχοντα που έφταναν στο στρατόπεδο. Το Νοέμβριο του 1944, η Ruth μεταφέρθηκε στο σύστημα στρατοπέδων του Ράβενσμπρουκ, στη Γερμανία. Απελευθερώθηκε το Μάιο του 1945, κατά τη διάρκεια μιας πορείας θανάτου από το στρατόπεδο συγκέντρωσης Malchow.
Όταν έφτασα στο Άουσβιτς, μερικούς μήνες μετά, νομίζω ότι σχεδόν όλοι αρρώστησαν πολύ σοβαρά. Η μητέρα μου είχε και αυτή ελονοσία, όμως δεν είχε ποτέ τύφο. Εγώ ήμουν εκείνη που αρρώστησε από τύφο και δεν θυμάμαι σχεδόν τίποτα από όσα συνέβαιναν τότε, όμως η μητέρα μου με έντυνε κάθε πρωί, με πήγαινε στο «zellappell», το οποίο ήταν κάτι σαν αναφορά, και με έσερνε στη δουλειά, ώστε να μην με ξυλοκοπήσουν ή να με στείλουν στους κοιτώνες του νοσοκομείου...που, στην πραγματικότητα, ήταν κοιτώνες «θανάτου». Έτσι, η μητέρα μου με έσερνε από εδώ κι από κει, όμως, φυσικά, φαινόμουν πολύ ταλαιπωρημένη και κάποια στιγμή θα έκαναν επιλογή για τους θαλάμους αερίων και εμείς μια μέρα στεκόμασταν έξω και ένας άντρας των SS μου είπε να πάω προς μια κατεύθυνση και στη μητέρα μου να πάει προς άλλη κατεύθυνση, επειδή φαινόμουν πολύ άρρωστη και, φυσικά, σπαταλούσα και φαγητό, δηλαδή το φαγητό των διακοσίων θερμίδων που μας έδιναν καθημερινά. Κι έτσι, η μητέρα μου τον ικέτευσε, του είπε πως είμαι κόρη της και τον ρώτησε αν μπορώ να πάω μαζί της και εκείνος της είπε «αν ανησυχείς τόσο για την κόρη σου, πήγαινε εσύ μαζί της». Και ενώ εκείνη ετοιμαζόταν να το κάνει, μια από τις γυναίκες που εργαζόταν στους στρατώνες, νομίζω σκούπιζε πατώματα ή κάτι τέτοιο ή καθάριζε την καμινάδα, τους φούρνους και έκανε τέτοιου είδους χειρωνακτικές εργασίες, αλλά είχε προστατευμένη θέση, ό,τι κι αν σήμαινε αυτό. Λοιπόν, εκείνη με άρπαξε από το ένα χέρι και άρπαξε και τη μητέρα μου από το άλλο και έτσι καταφέραμε να γλιτώσουμε. Δεν μας σταμάτησαν καν και ε...ήταν θαύμα που ο άντρας των SS δεν μας είδε ή έκανε ότι δεν μας είδε και... εμείς απλώς συνεχίσαμε να περπατάμε και εκείνη τη μέρα σώθηκα. Ήταν πραγματικά υπέροχο. Δεν...δεν το κατάλαβα τότε, φυσικά, ήμουν άρρωστη και δεν καταλάβαινα ακριβώς τι γινόταν, ήταν ο ενθουσιασμός της στιγμής, όμως εκείνη τη μέρα σώθηκε η ζωή μου.
We would like to thank Crown Family Philanthropies and the Abe and Ida Cooper Foundation for supporting the ongoing work to create content and resources for the Holocaust Encyclopedia. View the list of all donors.