آلمانی ها در سرتاسر اروپای تحت اشغال خود، افرادی را که در برابر سلطه جویی های آنان مقاومت می کردند و همچنین کسانی را كه از نظر آنان، به لحاظ نژادی پست یا از نظر سیاسی غیرقابل قبول محسوب می شدند، دستگیر می کردند. افرادی که به دلیل مقاومت در برابر حکومت آلمان دستگیر می شدند عمدتاً به اردوگاه های بیگاری یا کار اجباری فرستاده می شدند. آلمانی ها یهودیان سراسر اروپای اشغالی را به اردوگاه های مرگ در لهستان تبعید می كردند و در آنجا آنها را به صورت سازمان یافته می کشتند، و یا آنها را برای بیگاری به اردوگاه های کار اجباری می فرستادند. از اردوگاه های موقت مانند وستربورک، گورس، مشلن، و درانسی در اروپای غربی و اردوگاه های کار اجباری مانند بولزانو و فوسولی دی کارپی در ایتالیا به عنوان مراکز جمع آوری یهودیان استفاده می شد که در آن زمان با قطار به اردوگاه های مرگ تبعید می شدند. طبق گزارشات اس اس، در ژانویه 1945، نام بیش از 700.000 زندانی در اردوگاه های کار اجباری ثبت شده بود.
برجسته سازینخستین اردوگاه های کار اجباری آلمان بلافاصله پس از انتصاب هیتلر به مقام صدراعظمی آلمان در ژانویه 1933 احداث شد. گارد ضربت (اس.آ) و پلیس از فوریه 1933 این اردوگاه ها را ایجاد کردند. این اردوگاه ها برای کنترل توده های مردم که به عنوان متهم به مخالفت سیاسی با رژیم دستگیر شده بودند، ایجاد شد. این اردوگاه ها در سطح محلی در سرتاسر آلمان دایر شدند. اکثر این اردوگاه های اولیه به تدریج منحل و به جای آن، اردوگاه های کار اجباری که به طور مرکزی سازماندهی شده و منحصراً تحت اختیارات قانونی نیروی اس اس (گارد برگزیده حکومت نازی) قرار داشتند، ایجاد شد. داخائو تنها اردوگاه کار اجباری بود که در سال 1933 افتتاح شد و تا سال 1945 به فعالیت خود ادامه داد. این اردوگاه، به عنوان الگوی سیستم اردوگاه های کار اجباری نازی ها که جایگزین اردوگاه های اولیه شدند، مورد استفاده قرار گرفت.
برجسته سازیپس از آغاز جنگ جهانی دوم در سپتامبر 1939، سیستم اردوگاهی نازی ها به دلیل اهمیت بیگاری در تولیدات جنگی به سرعت گسترش یافت. کمبود نیروی کار در اقتصاد جنگی آلمان پس از شکست این کشور در نبرد استالین گراد در سال های 1943-1942، وضعیتی بحرانی ایجاد کرد. و این امر باعث افزایش استفاده از زندانیان اردوگاه های کار اجباری به عنوان کارگران مجانی در صنایع جنگ افزارسازی آلمان شد. بویژه در سال های 1943 و 1944، صدها اردوگاه فرعی در داخل یا نزدیک کارخانجات صنعتی ساخته شد. اردوگاه های فرعی معمولاً کوچکتر و تحت سرپرستی اردوگاه های اصلی بودند که زندانیان مورد نیاز آنها را تأمین می کردند. اردوگاه هایی مانند آشویتس در لهستان، بوخنوالت در آلمان مرکزی، گراس- روزن در آلمان شرقی، ناتزوایلر- اشتراتهاف در شرق فرانسه، راونسبروک نزدیک برلین و اشتاتهاف نزدیک دانزینگ در کرانه بالتیک، به مراکز اجرایی شبکه های عظیم اردوگاه های بیگاری فرعی تبدیل شدند.
برجسته سازینخستین اردوگاه های کار اجباری آلمان بلافاصله پس از انتصاب هیتلر به مقام صدراعظمی آلمان در ژانویه 1933 احداث شدند. گارد ضربت (اس.آ) و پلیس این اردوگاه ها را از فوریه 1933 ایجاد کردند. اردوگاه های کار اجباری برای کنترل توده های مردمی که به اتهام مخالفت سیاسی با رژیم دستگیر شده بودند، برپا شدند. این اردوگاه ها در سطح محلی در سرتاسر آلمان دایر شدند. اکثر این اردوگاه های اولیه به تدریج منحل و به جای آن، اردوگاه های کار اجباری که به طور مرکزی سازماندهی شده و منحصراً تحت اختیارات قانونی نیروی اس اس (گارد برگزیده حکومت نازی) قرار داشتند، بنا شدند. داخائو تنها اردوگاه کار اجباری بود که در سال 1933 افتتاح شد و تا سال 1945 به فعالیت خود ادامه داد. این اردوگاه، به عنوان الگوی شبکه اردوگاه های کار اجباری نازی ها که جایگزین اردوگاه های اولیه شدند، مورد استفاده قرار گرفت.
برجسته سازی
We would like to thank Crown Family Philanthropies, Abe and Ida Cooper Foundation, the Claims Conference, EVZ, and BMF for supporting the ongoing work to create content and resources for the Holocaust Encyclopedia. View the list of donor acknowledgement.