باربارا مارتون فارکاس، از امداد صلیب سرخ در پایان جنگ می‌گوید

زمانی که درها را باز کردند، ما به بیرون نگاه کردیم و پرستارانی با لباس و کلاه سفید و علامت صلیب سرخ بر روی کلاهشان دیدیم. و زمانی که آنها به واگن ما رسیدند، دو یا سه فرد غیر نظامی، دو یا سه پرستار و یک ورماخت [فرد نظامی آلمان] بود، شاید یک ورماخت بود. و مردی به ما گفت «شما آزادید و امشب اینجا می‌مانید.» بله، آنها گفتند که ما در مرز دانمارک در پادبرگ که یک شهر یا شهرک بود، هستیم. ما در شهر نبودیم، آنها شبانه ما را به یک مزرعه برده بودند. گفتند «شما اکنون...اکنون در مرز دانمارک و آلمان هستید و فردا به سوئد می‌روید. امشب اینجا می‌مانید و دیگر آزادید.» همه شروع به گریه کردند و می‌پرسیدند «مادرم کجاست؟ خواهرم کجاست؟ پدرم کجاست؟» شوک بزرگی به ما وارد شده بود و نمی‌دانستیم به چه چیزی فکر کنیم. خودروهای صلیب سرخ آمدند، ما را در یک واگن قرار دادند و به یک مزرعه‌ی نزدیک بردند. ما پر از شپش بودیم و ما را ضدعفونی نکردند. آنها ما را دور یک میز قرار دادند و به ما جو با کمی شیر دادند تا بخوریم. شیر کم. و طبیعتاً ما مانند گاو می‌خوردیم، بسیار گرسنه بودیم. آنها گفتند زیاد به ما غذا نمی‌دهند زیرا پس از گرسنگی شدید نباید زیاد بخوریم، برایمان خوب نیست.