الیزابت کافمن کونیگ از کمک به کودکان پناهنده در لاشامبون می‌گوید

یک روز ماگدا تروکمه به من گفت که قرار است بچه هایی را که از اردوگاه دو گورس می‌آورند نگه دارند و تا زمانی که در لاشامبون هستند از من می‌خواهند که به آنجا بروم...به همان خانه که کودکان هستند تا به آنها کمک کنم زیرا کودکان زیاد فرانسوی نمی‌دانستند. بسیاری از بچه‌ها فرانسه نمی‌دانستند و آنها می‌خواستند در این مورد به کودکان کمک کنم. باید آن کار را می کردم؟ و گفتم «البته». و سپس در...یک اتفاقی افتاد که...بسیار عجیب بود. آنها با من مثل یک کودک پناهنده رفتار نمی‌کردند. آنها بیشتر مانند یک کودک فرانسوی...نوجوان رفتار می‌کردند. درست است؟ نمی‌دانم...منظورم این است که...من...آنها در مورد پیشینه‌ی من...چیزی نمی‌دانستند. فکر نمی‌کنم. تا روزی‌که که یک نامه از پدربزرگم دریافت کردم که می‌گفت آنها به کوبا می‌روند و من بسیار غمگین شدم. فکر می‌کردم دیگر پدربزرگ و مادربزرگم را نخواهم دید و خیلی گریه کردم. و آن زمان آنها دریافتند که پیشینه من مانند بچه‌هایی که به آنها کمک می‌کنند است و فکر می کنم که آنها خیلی خوشحال بودند که من یک پلی بین روستا و مردم...بچه ها بودم.