هانا مولر برومل از تبعید و رسیدنش به ترزین‌اشتاد می‌گوید

زمانی که به ایستگاه محل اجتماع رسیدیم به ما گفته شد...ما هزار و پانصد نفر بودیم و ناگهان گفتند فقط هزار نفر می‌روند. تمام زن‌ها بیرون کشیده خواهند شد. سپس ما را عقب کشیدند و من...آنها شماره‌ی من را از کنار شوهرم گرفتند و به من شماره‌ی دیگری دادند. و من در تمام این سال‌ها در ترزین‌اشتاد به عنوان «انتقالی ب ا» و «شماره ۱۱۰۱» بودم. و در...در طی زمانی که در این محل اجتماع که قبلاً سالن نمایشگاه بود، بودیم .از طریق...از پشت بلندگو صدایی آمد «هرکسی که پول، طلا، سیگار یا کبریت داشته باشد کشته می‌شود و فلان و فلان و فلان.» من همه‌ی این چیزها را با خود داشتم زیرا می‌خواستم به گونه‌ای از خودمان محافظت کنم. در درزهای کت‌هایمان. من یک چیز آهنی...می دانید، ياردلی تک با جعبه‌ی آهنی می‌آمد. من در آن جعبه کمی جواهر داشتم. و اینها را شنیدم و با این وجود باید با آن کنار می‌آمدم. ما به...بوسوویتسه [Bauschovitz] رسیدیم. بوسوویتسه ایستگاهی به مقصد ترزین‌اشتاد بود. و همانطور که گفتم، نمی دانم گفتم یا نه، همسرم در آن زمان ضعیف و بیمار بود. یک کیف بزرگ داشتیم که هرکداممان یک دسته‌اش را گرفته بودیم، که در آن بیشتر غذا بود و طرف دیگر هرکدام یک کیسه خواب داشتیم و در پشتمان یک کوله پشتی داشتیم با کمی وسایل متفاوت. و این همان چیزی بود که سالهای بعد با خودمان حمل کردیم. زمانی که به بوسوویتسه رسیدیم، در جلوی قطار جاکوب ادلشتاین را دیدم. او را می‌شناختم. به او «سلام» کردم و او گفت «در اولین فرصت ممکن خودت را برای کار معرفی کن». نمی‌دانستم منظورش چیست. اما منظورش این بود که اگر فوراً سر کار نرویم و محافظت نشویم، کشته خواهیم شد و بسیاری از مردم گروه ما آنجا بودند...بنابراین من با بیشترین سرعت ممکن برای محافظت از خودمان اقدام کردم.