سیمون ویل لیپمن از شرایط اردوگاه و کارش برای انجمن حمایت از کودکان (او اس ای) در ریوسالت می‌گوید

اردوگاه در منطقه‌ای بود که اکثراً تا جایی که یادم می‌آید در آنجا بیشتر باد می‌وزید و این باد گرم «باد شمال» نامیده می‌شد که افرادی را که از سوء تغذیه بسیار ضعیف شده بودند، با خود می‌برد. آنها نمی‌توانستند...نمی توانستند در باد راه بروند. در اردوگاه همچنان تعدادی پناهنده‌ی اسپانیایی از دوران جنگ‌های فرانسه حضور داشتند و تمام یهودی‌های تبعید شده از رینلند، مناطقی در طول راین در...در آلمان هم نیز آنجا بودند. بعضی از آنها قبلاً در گورس، یک اردوگاه بدنام دیگر در جنوب غربی فرانسه اقامت داشتند که بعد به ریوسالت منتقل شده بودند. پس از یک سال زندانی بودن، شرایط آنها بسیار بد بود. زیرا تا جایی که می‌دانم بر اساس کنوانسیون ژنو به آنها غذا داده می‌شد اما مقادیر زیادی از آن، در بازار سیاه ناپدید می‌گشت. به علاوه، در آن دوره در فرانسه غذا به اندازه کافی وجود نداشت. و یکی از کارهای او اس ای [انجمن حمایت از کودکان] که در واقع یک سازمان پزشکی اجتماعی بود، تهیه‌ی جیره غذایی اضافی برای مردم بود. بنابراین این کار به یکی از مهمترین وظایف او اس ای بدل شد و باید تا حد توان غذا توزیع می‌کرد. برخی روزها این غذا، شیر از طرف صلیب سرخ سوییس بود. گاهی اوقات خرما بود. گاهی اوقات مقدار زیادی زیتون بود و همیشه مقداری نان هم بود که باید تقسیم می‌کردیم. من هرگز ورود به پادگان و تقسیم نان به هشت قطعه را فراموش نمی‌کنم. و چگونه می‌توانستی آنها را دقیق تقسیم کنی؟ بنابراین ما برای آنها شماره تعیین می‌کردیم و این مانند یک...یک قرعه کشی برای دریافت نان بود تا هیچکس اعتراض نکند، زیرا ممکن بود در مورد اندازه‌ی قطعه نان نیز دعوا صورت بگیرد. و یادم می‌آید ک به یک مرد در پادگان یک قطعه نان دادم و همان موقع او به زمین افتاد و فوت کرد. این وضعیت بزرگسالان بود.