توماس بورگنتال در مورد اینکه آیا برای برقراری عدالت دیر شده به بحث می‌نشیند

من فکر می‌کنم به صورت انتزاعی اگر مثلاً به محاکمه‌ی میلوسویچ نگاهی بیاندازید و بگویید «این سالها طول کشیده است. آیا هدفی هم دارد؟» فکر کنم پاسخ خلاصه آن است که بگوییم باید از این کار جلوگیری شود. از طرفی دیگر، وقتی به اتفاقاتی که در در شرایط میلوسویچ افتاد نگاه می‌کنید، این نخستین باریست که یکی از سران سابق یک کشور، در برابر دیوان محکمه‌ی بین‌المللی قرار می‌گیرد. و ما باید از‌ آن بیاموزیم. ما نمی‌توانستیم تمام مشکلاتی که در این پرونده رخ داده است را پیش‌بینی کنیم. بدیهی است که طولانی شدن محاکمه تا این حد و این که وکلا اجازه داشته باشند که هر بازیی که مایلند را انجام دهند، ایده خوبی نیست. اما از طرفی دیگر، در این نقطه، عجله کردن هم می‌تواند اشتباهی بزرگ باشد. اما می‌توانیم از آن درس بگیریم و فکر می‌کنم در آینده باید بتوانیم ایده‌ها و روش‌هایی را به کار بگیریم که از این تأخیرهای طولانی جلوگیری شود و اجازه ندهیم وکلا همان کاری را بکنند که میلوسویچ انجام می‌دهد در عین حال، حقوق قانونی او را نقض نکنیم. اینجا یک تعادل برقرار است اما تأخیر بیش از حد طولانی شده است و اینگونه به نظر می‌رسد که اگر عدالت تأخیر داشته باشد، عدالتی برقرار نشده است. البته حقیقت این است که همین که او پس از این همه سال به پای میز محاکمه کشیده شده، خودش نوعی عدالت است. بنابراین من مطمئن نیستم که این مثال، نمونه‌ی نقض عدالت در چشم قربانیان باشد. من فکر می‌کنم که قربانیان می‌خواهند محکومیت او را ببینند اما آنها از دیدن او در اینجا احساس رضایت می‌کنند.