ویلک (ویلیام) لیوف از شرایط پناهندگان غرب لهستان پس از رسیدن به لووف تحت اشغال شوروی می‌گوید

اما با آمدن آنها، که هزاران نفر‌ می‌شدند، امارتی را که در خانه‌مان داشتیم، باز کردیم یک سالن و اتاقی که مخصوص پذیرش بود و آن را برای زندگی به آنها دادیم. یک آشپزخانه‌ی بزرگ داشتیم و هرچیزی را که داشتیم در اختیار آنها گذاشتیم. آنها پیش ما ماندند. برخی از آنها به دنبال کار گشتند و کار پیدا کردند. برخی از آنها به مکان خودشان نقل مکان کرده بودند. اکثراً خانواده نبودند، بیشتر مجرد بودند، زن و مردانی که به دنبال یک زندگی جدید فرار کرده بودند. شاید موقتی بود چون آنها هنوز هم در شهر خود، در هر جایی که بود، اقوامی داشتند. تعدادی از آنها از جاهای مختلف، از کراکوف، ورشو، و شهرهای کوچک در غرب لهستان که نامشان را به خاطر نمی‌آورم، آمده بودند. آنها چند ماه پیش ما ماندند تا اینکه یک شب، ضربه ای به در خورد. ما یک خانه‌ی بزرگ با یک دروازه‌ی بزرگ داشتیم. روس‌ها آمده بودند و با زور وارد خانه شده و تمام پناهندگان را بیرون کردند. فکر می‌کنم ۱۹۴۰ بود. زمانی بود که جمع‌آوری بزرگ اتفاق افتاد، جمع‌آوری بزرگ پناهندگان لووف به روسیه. ما با برخی از افراد آنجا دوست بودیم و ایستگاه اصلی زیاد دور نبودیم. من به سمت قطار دویدم. آنها را سوار قطار کردند، در واگن ها، واگن‌های باری احشام، قطارها و واگن‌ها و درها را قفل کردند و بدین صورت می‌خواستند آنها را از شرق لووف به روسیه ببرند. ما نمی‌توانستیم برای آنها کاری بکنیم، اما می‌دانستم که دارند گریه می‌کنند، ما هم گریه می‌کردیم زیرا نمی‌دانستیم آنها چکار کرده‌اند، چه کار اشتباهی انجام داده‌اند؟ این وحشتناک بود.