Polskie ofiary
Po pokonaniu polskiej armii we wrześniu 1939 r. Niemcy bezlitośnie rozprawili się z Polakami mordując tysiące cywilów, organizując rozległe programy pracy przymusowej oraz wysiedlając setki tysięcy ludzi.
Najważniejsze fakty
-
1
Niemiecka strategia miała na celu zniszczenie polskiego narodu i kultury oraz bezwzględne wykorzystywanie polskich chłopów i robotników jako siły roboczej.
-
2
Niemcy wymordowali tysiące polskich cywilnych przedstawicieli elit wszelkiego pokroju. Wielu więcej wysłali do obozów koncentracyjnych.
-
3
Na polskie ziemie, opustoszone po przymusowych masowych wysiedleniach miejscowych Polaków, przeniesiono liczne grupy etnicznych Niemców.
Niemiecka okupacja Polski była wyjątkowo brutalna.
Naziści uważali Polaków za niższą rasę. Po militarnej klęsce, którą Polska poniosła z rąk Niemiec we wrześniu 1939 r., Niemcy rozpoczęli kampanię terroru, której celem było zniszczenie polskiego narodu i kultury oraz zdegradowanie Polaków do pozbawionej przywództwa populacji chłopów i robotników pracującej dla niemieckich panów.
Po ataku Niemiec na Polskę oddziały niemieckiego SS, policji i armii rozstrzelały tysiące polskich cywili, w tym wielu przedstawicieli polskiej arystokracji, kleru i inteligencji. Wiosną 1940 r. niemieckie władze okupacyjne rozpoczęły Akcję AB zaplanowaną jako systematyczną eliminację Polaków uważanych za członków „klasy przywódczej”. Celem akcji było usunięcie tych Polaków, których uznano za najbardziej prawdopodobnych przywódców ewentualnego oporu wobec niemieckiej władzy, oraz zmuszenie polskiej ludności do uległości poprzez zastraszenie. Niemcy dokonali masowych rozstrzelań tysięcy nauczycieli, księży i innych intelektualistów. Kolejne tysiące ludzi wysłali do Auschwitz, Stutthof i innych obozów koncentracyjnych w Niemczech, gdzie do marca 1942 r. Polacy (nie-Żydzi) stanowili większość więźniów.
Hitler miał zamiar „zgermanizować” Polskę zastępując polską ludność niemieckimi osadnikami. W kraju miano zatrzymać tylko tylu Polaków, ilu było potrzebnych przy pracy fizycznej, reszta miała zostać wypędzona albo zabita. Jako pierwszy krok nazistowscy namiestnicy zaanektowanych terytoriów (np. Arthur Greiser w Kraju Warty i Albert Forster w Gdańsku-Prusach Zachodnich) deportowali setki tysięcy Polaków do Generalnej Guberni, następnie przesiedlając na te tereny ponad 500,000 etnicznych Niemców. W latach 1942-43 SS i policja przeprowadziły akcje germanizacyjne w okolicach Zamościa w Generalnej Guberni, usuwając stamtąd siłą około 100,000 polskich cywili, w tym 30,000 dzieci. Rozdzielano rodziny: wiele ofiar wysłano do obozów koncentracyjnych albo na roboty przymusowe, a ponad 4,000 dzieci trafiło do Rzeszy, jako nadające się do germanizacji. Ogółem co najmniej 20,000 polskich dzieci odebrano rodzinom, przeniesiono do Rzeszy i poddano procesowi germanizacji.
Jednak dopóki trwała wojna, Niemcy potrzebowały polskiej siły roboczej. Nazistowscy urzędnicy narzucili obowiązek pracy wszystkim zdolnym do niej Polakom – z czasem zaczęło to oznaczać nawet 12-letnie dzieci. Niemieckie władze decydowały o zatrudnieniu Polaków i mogły zaciągać ich do pracy w Rzeszy. Żeby zaspokoić wymogi pracy przymusowej, policja organizowała łapanki na ulicach i w pociągach, na targach i w kościołach, a także podczas ataków na wsie i dzielnice miast. Niemieccy urzędnicy wysyłali do obozów koncentracyjnych Polaków próbujących uniknąć robót i wymierzali kary ich rodzinom. W latach 1939-1945 deportowano na roboty przymusowe na terenach niemieckich co najmniej 1,5 miliona polskich obywateli. Setki tysięcy uwięziono też w nazistowskich obozach koncentracyjnych.
Oczywiście udało się nam przeżyć czas, w którym każdy zdolny do pracy człowiek powyżej czternastego roku życia musiał pracować dziesięć godzin dziennie, sześć dni w tygodniu. W przeciwnym razie wysłaliby nas do Niemiec do obozów pracy przymusowej, albo do pracy w fabrykach niemieckiej machiny wojennej. - Wallace Witkowski opisuje ciężkie warunki życiowe nie-Żydów w Polsce
Naziści bez skrupułów stosowali środki odwetowe w odpowiedzi na opór. Ich reakcją na ataki na Niemców były masowe aresztowania i egzekucje cywilów, regularnie przetrzymywanych jako zakładników, których rozstrzeliwano w odwecie za działania ruchu oporu. Niemieckie akcje „pacyfikacyjne” w rejonach, gdzie operowali partyzanci, obejmowały masowe wypędzenia cywilów, z których wielu trafiło do obozów koncentracyjnych.
We Francji założono polski rząd na uchodźstwie pod wodzą Władysława Sikorskiego; po jej upadku przeniesiono go do Londynu. Na polskiej ziemi Rząd reprezentowała tajna Delegatura Rządu na Kraj – jedną z jej ról było koordynowanie działań Armii Krajowej. Polskie siły oporu rozpoczęły masowe, krwawe powstanie przeciwko Niemcom w Warszawie w sierpniu 1944 r. Bunt ten trwał dwa miesiące, ostatecznie stłumiony przez Niemców. W powstaniu zginęło ponad 200,000 Polaków.
Oszacowanie liczby osób zabitych wskutek nazistowskiej polityki jest trudnym zadaniem. Ocenia się, że w czasie II wojny światowej Niemcy zabili pomiędzy 1,8 a 1,9 miliona polskich cywilów nie będących Żydami. Ponadto Niemcy zamordowali co najmniej 3 miliony żydowskich obywateli Polski.