Abraham Lewent

Abraham urodził się w żydowskiej rodzinie w Warszawie, stolicy Polski. Jego dziadek był właścicielem fabryki ubrań i sklepu, którym zarządzał ojciec Abrahama. Chłopak mieszkał z rodziną w żydowskiej części miasta i chodził do żydowskiej szkoły. Żydowska społeczność Warszawy była wówczas największa w Europie i liczyła prawie jedną trzecią populacji miasta.

1933-39: Kiedy 8 września 1939 r. rozpoczęło się bombardowanie Warszawy, rodzinie Abrahama brakowało jedzenia. Sklepy były w gruzach; nie było wody ani ogrzewania. Szukając pożywienia Abrahamowi udało się uniknąć niemieckich bomb i ukraść  z pobliskiej wytwórni siedem słojów korniszonów. Jego rodzina przez kilka tygodni żywiła się marynowanymi ogórkami i ryżem. Z powodu braku wody nie dało się opanować pożarów spowodowanych bombardowaniem. Udało się to dopiero po kapitulacji stolicy.

1940-44: W kwietniu 1943 r. Abraham znajdował się w odgrodzonej murem części warszawskiego getta, gdzie prowadzono roboty przymusowe. Podczas powstania w getcie widział płomienie. Nie wierzył własnym oczom. Po jednej stronie widział płonące ulice. Po drugiej – Polaków w nieżydowskiej części Warszawy przygotowujących się do obchodów wielkanocnych. Kiedy po powstaniu naziści zlikwidowali getto, Abrahama, jego ojca i wielu innych skierowano do deportacji. Polacy stali na chodniku, przyglądając się ich walizkom, i mówili: „Przecież jedziecie na śmierć. Zostawcie je nam.”

Abraham został wywieziony na Majdanek, a następnie do siedmiu kolejnych nazistowskich obozów, w tym do Buchenwaldu. Został uwolniony po drodze do obozu w Dachau 30 kwietnia 1945 r.