Irena Elżbieta Woś

Irena była drugim z czworga dzieci urodzonych w religijnej katolickiej rodzinie z Warszawy. Jej ojciec miał dochodowy zakład włókienniczy. Kiedy Irena miała 10 lat, jej rodzina przeniosła się do wygodnego mieszkania blisko Zamku Królewskiego i Wisły. W 1930 r. Irena zaczęła chodzić do prywatnej szkoły podstawowej.

1933-39: W wieku 14 lat Irena rozpoczęła naukę w szkole średniej. Dobrze się uczyła i chciała zostać lekarzem. 1 września 1939 r., kiedy miała zacząć nowy rok szkolny, Niemcy zaatakowali Polskę. Tydzień później Warszawa została otoczona. Irena i jej brat stali na czatach, wypatrując pożarów i niemieckich szpiegów. 25 września niemieckie bomby zniszczyły sześciopiętrowy budynek tuż obok domu Ireny. Trzy dni później miasto poddało się Niemcom.

1940-44: Irena chodziła do tajnej szkoły średniej prowadzonej nocami przez podziemie. W 1943 r. wstąpiła do ruchu oporu (Armii Krajowej) i została kurierem. Dostarczała ulotki informacyjne przed i podczas powstania warszawskiego, które AK zorganizowało 1 sierpnia 1944 r. Bitwa jednak się nie powiodła. Gdy bojownicy wycofywali się z jej dzielnicy, Irena schowała się wraz z rodziną w piwnicy. 2 września znaleźli ich Niemcy. Zniszczyli ich dom i zaaresztowali całą rodzinę. Irenę deportowano do Spandau na roboty przymusowe w zakładzie zbrojeniowym.

2 maja 1945 r., podczas trzeciego dnia przymusowego marszu ze Spandau, Irenę uwolnili radzieccy żołnierze. Wyemigrowała z Polski do Stanów Zjednoczonych w 1970 r.