Η δολοφονία των αναπήρων

Ο πόλεμος, εισηγήθηκε ο Αδόλφος Χίτλερ, «είναι η καλύτερη περίοδος για την εξάλειψη όσων πάσχουν από ανίατες ασθένειες». Πολλοί Γερμανοί δεν ήθελαν να θυμούνται ότι υπάρχουν άτομα που δεν ανταποκρίνονται στο ιδεώδες τους περί μιας «ανώτερης φυλής». Τα άτομα με σωματικές και διανοητικές αναπηρίες θεωρούνταν «άχρηστα» για την κοινωνία, αποτελούσαν απειλή για τη φυλετική καθαρότητα των Αρίων και, εντέλει, δεν τους άξιζε να ζουν. Στις αρχές του Β’ Παγκοσμίου Πολέμου, άτομα με διανοητική καθυστέρηση, σωματικές αναπηρίες ή ψυχικές ασθένειες στοχοποιήθηκαν για εξολόθρευση στο πλαίσιο του προγράμματος που οι Ναζί ονόμασαν «T-4» ή πρόγραμμα «ευθανασίας».

Το «πρόγραμμα ευθανασίας» απαιτούσε τη συνεργασία πολλών Γερμανών γιατρών, οι οποίοι εξέταζαν τους ιατρικούς φακέλους των ασθενών σε ιδρύματα για να προσδιορίσουν ποια από τα ψυχικά ασθενή ή ανάπηρα άτομα θα έπρεπε να φονευτούν. Οι γιατροί επίσης επέβλεπαν τις δολοφονίες. Οι καταδικασμένοι ασθενείς μεταφέρονταν σε έξι ιδρύματα στη Γερμανία και την Αυστρία, όπου εκτελούνταν σε ειδικά κατασκευασμένους θαλάμους αερίων. Τα βρέφη με αναπηρίες και τα μικρά παιδιά δολοφονούνταν με ένεση που περιείχε θανατηφόρα δόση ή αφήνονταν να λιμοκτονήσουν. Τα σώματα των θυμάτων αποτεφρώνονταν σε μεγάλους φούρνους που ονομάζονταν κρεματόρια.

Παρά τις δημόσιες διαμαρτυρίες το 1941, οι ηγέτες των ναζί συνέχισαν κρυφά το πρόγραμμα αυτό καθ’ όλη τη διάρκεια του πολέμου. Από το 1940 έως το 1945 δολοφονήθηκαν περίπου 200.000 άτομα με αναπηρίες.

Το πρόγραμμα T-4 αποτέλεσε πρότυπο για την κατοπινή μαζική εξολόθρευση Εβραίων, Ρομά (Τσιγγάνων) και άλλων σε στρατόπεδα που διέθεταν θαλάμους αερίων, τα οποία οι Ναζί ίδρυσαν το 1941 και το 1942. Το πρόγραμμα επίσης χρησίμευσε ως τόπος εκπαίδευσης για τα μέλη των SS που επάνδρωσαν αυτά τα στρατόπεδα.

Βασικές ημερομηνίες

ΟΚΤΩΒΡΙΟΣ 1939
Ο ΧΙΤΛΕΡ ΕΓΚΡΙΝΕΙ ΤΗ ΔΟΛΟΦΟΝΙΑ ΤΩΝ ΑΝΑΠΗΡΩΝ
Ο Αδόλφος Χίτλερ εγκρίνει την έναρξη του προγράμματος «ευθανασίας» - της συστηματικής δηλαδή εξολόθρευσης των Γερμανών που οι Ναζί θεωρούσαν ότι «δεν τους άξιζε να ζουν». Η διαταγή προχρονολογήθηκε στις αρχές του πολέμου (1 Σεπτεμβρίου, 1939). Αρχικά, παρότρυναν τους γιατρούς και το νοσηλευτικό προσωπικό να παραμελούν τους ασθενείς. Έτσι οι ασθενείς πέθαιναν από ασιτία και ασθένειες. Αργότερα, ομάδες «συμβούλων» επισκέπτονταν τα νοσοκομεία και αποφάσιζαν ποιοι θα πέθαιναν. Οι ασθενείς αυτοί μεταφέρονταν σε διάφορα κέντρα «ευθανασίας» (εξόντωσης δηλαδή) στη Μεγάλη Γερμανία και δολοφονούνταν με θανατηφόρο ένεση ή σε θαλάμους αερίων.

3 ΑΥΓΟΥΣΤΟΥ 1941
ΚΑΘΟΛΙΚΟΣ ΕΠΙΣΚΟΠΟΣ ΚΑΤΑΓΓΕΛΛΕΙ ΤΗΝ ΕΥΘΑΝΑΣΙΑ
Το 1941, το θεωρητικά μυστικό πρόγραμμα «ευθανασίας» είχε πλέον γίνει ευρύτερα γνωστό στη Γερμανία. Ο επίσκοπος Clemens August Graf von Galen του Μίνστερ κατήγγειλε τις δολοφονίες στο πλαίσιο δημόσιου θρησκευτικού κηρύγματος στις 3 Αυγούστου 1941. Και άλλα δημόσια πρόσωπα και κληρικοί επίσης εξέφρασαν την εναντίωσή τους στις δολοφονίες.

24 ΑΥΓΟΥΣΤΟΥ 1941
Ο ΧΙΤΛΕΡ ΔΙΝΕΙ ΕΠΙΣΗΜΗ ΔΙΑΤΑΓΗ ΓΙΑ ΤΟΝ ΤΕΡΜΑΤΙΣΜΟ ΤΩΝ ΔΟΛΟΦΟΝΙΩΝ «ΕΥΘΑΝΑΣΙΑΣ»
Η διαρκώς εντεινόμενη λαϊκή αποδοκιμασία για τις δολοφονίες στο πλαίσιο του προγράμματος «ευθανασίας» οδήγησε τον Αδόλφο Χίτλερ να διατάξει τον τερματισμό του προγράμματος. Κατεδαφίστηκαν οι θάλαμοι αερίων στα διάφορα κέντρα «ευθανασίας» (εξόντωσης). Ήδη όμως είχαν δολοφονηθεί περίπου 70.000 Γερμανοί και Αυστριακοί διανοητικά ή σωματικά ανάπηροι ασθενείς. Μολονότι το πρόγραμμα «ευθανασίας» τερματίστηκε επισήμως, οι δολοφονίες διανοητικά και σωματικά αναπήρων ατόμων συνεχίστηκαν στα κρυφά σε μεμονωμένες περιπτώσεις.