آدولف هیتلر می گفت که دوران جنگ "بهترین زمان برای از میان بردن بیماران لاعلاج است." بسیاری از آلمانی ها مایل نبودند وجود افرادی را به یاد آورند که انتظار آنان را از مفهوم "نژاد ارباب" برآورده نمی کنند. از نظر آنان، معلولان جسمی و ذهنی، افرادی "بی فایده" برای جامعه و تهدیدی علیه سلامت نژاد آریایی تلقی شده که در نهایت، در خور زیستن نبودند. نازی ها در آغاز جنگ جهانی دوم، افرادی که به لحاظ ذهنی عقب مانده، به لحاظ جسمی معلول، و یا بیمار روانی به شمار می رفتند را طبق برنامه موسوم به "کشتن از سر ترحم" به قتل رساندند.

اجرای برنامه "کشتن از سر ترحم" مستلزم همکاری بسیاری از پزشکان آلمانی بود. این پزشکان پس از بررسی پرونده های پزشکی بیماران در آسایشگاه ها تعیین می کردند که کدام یک از معلولان و بیماران روانی باید کشته شوند. این پزشکان بر روند اجرای این قتل ها نیز نظارت می کردند. بیماران محکوم به مرگ به شش مؤسسه در آلمان و اتریش منتقل می شدند و در آنجا در اتاق های گاز که برای این کار ساخته شده بودند، کشته می شدند. نوزادان و کودکان معلول را نیز با تزریق مقدار کشنده ای از داروها یا از طریق گرسنگی دادن می کشتند. اجساد قربانیان را در کوره هایی بزرگ، معروف به کوره جسدسوزی می سوزاندند.

به رغم اعتراضات عمومی در سال 1941، رهبران نازی اجرای این برنامه را به صورت مخفیانه در سرتاسر دوران جنگ ادامه دادند. حدود 200000 معلول بین سال های 1940 و 1945 کشته شدند.

برنامه "کشتن از سر ترحم" به الگویی برای کشتار جمعی یهودیان، کولیان و دیگر افراد در اردوگاه های مجهز به اتاق های گاز تبدیل شد که نازی ها در سال های 1941 و 1942 افتتاح کردند. این برنامه همچنین زمینه آموزش نیروهای اس اس که مسئول این اردوگاه ها بودند را فراهم آورد.

تاریخهای مهم

اکتبر 1939
هیتلر مجوز کشتار معلولان را صادر کرد

آدولف هیتلر مجوز آغاز برنامه "کشتن از سر ترحم"- کشتار سازمان یافته آن دسته از آلمانی هایی که از نظر نازی ها "در خور زیستن" نبودند- را صادر کرد. تاریخ صدور این مجوز عقب برده شد و روز آغاز جنگ (1 سپتامبر 1939) تعیین شد. در ابتدا، پزشکان و کارکنان بیمارستان ها به نادیده گرفتن بیماران ترغیب می شدند. به این ترتیب، آنان در اثر گرسنگی و بیماری جان می سپردند. سپس، گروه های "مشاوران" از بیمارستان ها بازدید می کردند و تصمیم می گرفتند چه کسانی باید کشته شوند. این بیماران به مراکز مختلف "کشتار از سر ترحم" در آلمان کبیر فرستاده می شدند و با تزریق مواد کشنده یا در اتاق های گاز کشته می شدند.

3 اوت 1941
اسقف کاتولیک "کشتن از سر ترحم" را محکوم کرد

پیش از سال 1941، مردم از برنامه ظاهراً محرمانه "کشتن از سر ترحم" در آلمان مطلع شده بودند. اسقف مونستر، کلمنس آوگوست گراف فون گالن در یک موعظه عمومی در 3 اوت 1941، این قتل ها را محکوم کرد. دیگر افراد شناخته شده و روحانیون نیز به این قتل ها اعتراض کردند.

24 اوت 1941
هیتلر رسماً دستور پایان برنامه "کشتن از سر ترحم" را صادر کرد

انتقاد فزاینده مردم از برنامه "کشتن از سر ترحم"، آدولف هیتلر را وادار به صدور دستور پایان این برنامه کرد. اتاق های گاز در مراکز مختلف "کشتن از سر ترحم" برچیده شدند. تا آن زمان، تقریباً 70000 معلول جسمی و ذهنی آلمانی و اتریشی کشته شده بودند. اگرچه برنامه "کشتن از سر ترحم" رسماً پایان پذیرفت، اما قتل معلولان جسمی و ذهنی در موارد خاص بطور محرمانه همچنان ادامه یافت.