Το 1942, ο Sam εστάλη σε γκέτο στη γενέτειρά του και του επεβλήθη εργασία σε ένα εργοστάσιο πυρομαχικών. Το 1944 μεταφέρθηκε στο Άουσβιτς και εξαναγκάστηκε σε εργασία σε εργοστάσιο τραίνων. Επέζησε οχτώ ημέρες σε μια πορεία θανάτου μετά την εκκένωση του Άουσβιτς από τους Ναζί. Απελευθερώθηκε από σοβιετικές μονάδες τον Ιανουάριο του 1945. Ζούσε σε ένα στρατόπεδο υποδοχής προσφύγων στη Γερμανία όπου εργαζόταν για τη Διεύθυνση των Ηνωμένων Εθνών για την Αρωγή και την Αποκατάσταση. Το 1947, μετανάστευσε στις Ηνωμένες Πολιτείες.
Μας έδιναν φαγητό το πρωί. Έπρεπε να σηκωνόμαστε στις τέσσερις το πρωί και να μένουμε έξω. Το ονόμαζαν «Προσκλητήριο», ότι μας μετρούσαν κάθε πρωί και αν κάποιος έλειπε, έπρεπε να μείνουμε έξω, δεν είχε σημασία αν είχε κρύο ή βροχή, μέχρι να τον βρουν. Κάποιες φορές κάποιος είχε πεθάνει κατά τη διάρκεια της νύχτας και δεν έβγαινε ποτέ ή κάποιος… ξέρετε, είχε πάθει κάτι, αλλά εμείς έπρεπε να περιμένουμε. Και αν δεν μας μετρούσαν… δεν μπορούσαμε να πάμε για δουλειά μέχρι να καταμετρηθούν τα πάντα. Και μετά, είχαμε να περπατήσουμε πέντε, ίσως τέσσερα, μίλια από το στρατόπεδο ως το εργοστάσιο. Έπαιζε μουσική κοντά στην πύλη απ’όπου βγαίναμε και έπαιζε μουσική και το βράδυ όταν επιστρέφαμε. Μας έδιναν ένα μικρό κομμάτι ψωμί. Λίγο πάνω από ένα κιλό ψωμί για έξι άτομα. Και το ψωμί ήταν από, από… ένιωθες το άχυρο μέσα και με το ζόρι μπορούσες να το φας, αλλά έπρεπε να το φάμε γιατί κάπως έπρεπε να επιβιώσουμε. Και μας έδιναν και λίγο – ήταν κάτι σαν τσάι. Έλεγαν ότι ήταν ένα ειδικό… ένα ειδικό τσάι που πίναμε λίγο. Στη μέση της ημέρας μας έδιναν λίγη σούπα, η οποία ουσιαστικά ήταν νερό. Και το βράδυ, όταν επιστρέφαμε, είτε μας έδιναν λίγη ακόμα σούπα είτε άλλο ένα μικρό κομμάτι ψωμί. Και αυτό ήταν το φαγητό μας για μια ολόκληρη μέρα.
We would like to thank Crown Family Philanthropies, Abe and Ida Cooper Foundation, the Claims Conference, EVZ, and BMF for supporting the ongoing work to create content and resources for the Holocaust Encyclopedia. View the list of donor acknowledgement.
