Η οικογένεια του Thomas μετακόμισε στη Ζίλινα το 1938. Δεδομένου ότι η Φρουρά του Hlinka στη Σλοβακία ενέτεινε την παρενόχληση των Εβραίων, η οικογένειά του αποφάσισε να φύγει. Ο Thomas και η οικογένειά του μπήκαν εν τέλει στην Πολωνία, αλλά η γερμανική εισβολή, τον Σεπτέμβριο του 1939, δεν τους επέτρεψε να φύγουν για τη Μεγάλη Βρετανία. Η οικογένεια κατέληξε στο Κίλτσε, όπου τον Απρίλιο του 1941 είχε δημιουργηθεί ένα γκέτο. Όταν το γκέτο του Κίλτσε εκκαθαρίστηκε, τον Αύγουστο του 1942, ο Thomas και η οικογένειά του απέφυγαν τις απελάσεις στην Τρεμπλίνκα που σημειώθηκαν τον ίδιο μήνα. Αντ’ αυτού, τους έστειλαν σε ένα στρατόπεδο καταναγκαστικής εργασίας. Ο ίδιος και οι γονείς του μεταφέρθηκαν στο Άουσβιτς τον Αύγουστο του 1944. Καθώς τα σοβιετικά στρατεύματα προέλαυναν τον Ιανουάριο του 1945, ο Thomas και άλλοι κρατούμενοι υποχρεώθηκαν σε πορεία θανάτου από το Άουσβιτς. Τον έστειλαν στο στρατόπεδο συγκέντρωσης Σαξενχάουζεν στη Γερμανία. Μετά την απελευθέρωση του Σαξενχάουζεν από τους Σοβιετικούς τον Απρίλιο του 1945, ο Thomas πήγε σε ορφανοτροφείο. Τον εντόπισαν συγγενείς και επανασυνδέθηκε με τη μητέρα του στο Γκέτινγκεν. Το 1951, μετακόμισε στις Ηνωμένες Πολιτείες.
Το στρατόπεδο αυτό επρόκειτο να εκκαθαριστεί και οι κρατούμενοι σχημάτιζαν σειρές για να ξεκινήσουν την πορεία εκκένωσης του στρατοπέδου. Στ’ αλήθεια, δεν μπορούσαμε να περπατήσουμε, οι άνθρωποι στο θάλαμο του νοσοκομείου έμειναν πίσω και υποθέσαμε ότι θα έρχονταν και θα μας πυροβολούσαν όλους όσους βρισκόμασταν στα κρεβάτια. Και ήταν πολύ ήσυχα, θυμάμαι την ημέρα που οι άνθρωποι σχημάτισαν σειρές και μετά ήταν ακόμα πιο ήσυχα, δεν μπορούσες να ακούσεις τίποτα απολύτως...μόνο... περιμέναμε, κυρίως με βάση την υποψία που είχαμε, ότι θα έρχονταν. Όμως δεν έγινε τίποτα. Και από όλους τους ανθρώπους σε, ε, αυτόν το κοιτώνα, εγώ πιθανότατα μπορούσα να κινηθώ καλύτερα. Μέχρι τότε είχα ένα δεκανίκι και μπορούσα να μετακινηθώ, με το ένα πόδι. Και, τελικά, βγήκα έξω να δω τι συνέβαινε και υπήρχε όλη αυτή η σιωπή. Και το πυροβόλο που υπήρχε στην πύλη του στρατοπέδου, που έβλεπε στην πλατεία η οποία υπήρχε εκεί, ήταν άδειο, για πρώτη φορά. Οι Γερμανοί είχαν φύγει. Εκείνη τη στιγμή, μπορούσες να ακούσεις τον ήχο των πυρών του πυροβολικού στο παρασκήνιο. Και δεν υπήρχε ψυχή εκεί. Για λίγη ώρα δεν συνέβη τίποτα, ξέρετε, εκτός από το ότι συνειδητοποιήσαμε πως μπορεί και να ζήσουμε. Οι πυροβολισμοί ακούγονταν ολοένα και πιο κοντά. Τελικά, οι πύλες άνοιξαν και, ε, μπήκαν μέσα Ρώσοι στρατιώτες. Και άρχισαν να χτυπούν την καμπάνα του στρατοπέδου και μας είπαν ότι ήμασταν ελεύθεροι.
We would like to thank Crown Family Philanthropies and the Abe and Ida Cooper Foundation for supporting the ongoing work to create content and resources for the Holocaust Encyclopedia. View the list of all donors.