توماس بورگنتال آزاد سازی اردوگاه زاخن‌هاوزن را شرح می‌دهد

قرار بود بساط این اردوگاه برچیده شود. مردم را به صف کرده بودند تا آنها را از اردوگاه خارج کنند. ما واقعاً نمی‌توانستیم راه برویم، و افراد بستری در بخش بیمارستان هم به حال خود رها شده بودند؛ ما فرض کردیم که آنها وارد بیمارستان شده و همه را در تخت هایشان تیرباران می‌کنند. من آن روز را که مردم را به صف کردند، به خاطر دارم . بعد همه جا سکوت محض شد. هیچ صدایی شنیده نمی‌شد. و ما فقط منتظر بودیم، در واقع با این فرض که هر دقیقه ممکن است آنها وارد شوند. اما هیچ اتفاقی نیفتاد. و من احتمالاً بهتر از تمام کسانی که در بازداشتگاه بودند، می‌توانستم حرکت کنم. در آن زمان من یک چوب زیر بغل داشتم و می‌توانستم با یک پا حرکت کنم. بالاخره بیرون رفتم تا ببینم چه خبر شده، چون هیچ صدایی شنیده نمی‌شد. و برای اولین بار مسلسلی که روی دروازه اردوگاه، مشرف به میدان بود خالی بود. آلمانی‌ها رفته بودند. آن موقع، صدای غرش توپخانه در پس زمینه به گوش می‌رسید. آنجا پرنده هم پر نمی‌زد. تا مدتی هیچ اتفاقی نیفتاد، به غیر از اینکه ما فهمیدیم که شاید زنده بمانیم. صدای تیراندازی نزدیک تر شد. سرانجام دروازه‌ها باز شدند و سربازهای روسی آمدند و زنگ اردوگاه را به نشانه آزاد شدن ما به صدا درآوردند.