خالکوبی ها و شماره ها: سیستم شناسایی زندانیان در آشویتس
در طول هولوکاست، زندانیان اردوگاه کار اجباری فقط در مجموعه اردوگاه کار اجباری آشویتس- شامل آشویتس 1 (اردوگاه اصلی)، آشویتس 2 (آشویتس- برکناو) و آشویتس 3 (مونوویتس و اردوگاه های فرعی)- خالکوبی می شدند. برای زندانیان تازه وارد، شماره ردیف اردوگاه تعیین می کردند که روی اونیفرم آنها دوخته می شد. این شماره فقط مخصوص زندانیانی بود که برای کار انتخاب می شدند؛ نام زندانیانی را که مستقیماً به اتاق های گاز می فرستادند، ثبت نمی کردند. آنان خالکوبی نیز نمی شدند.
مقامات اس اس ابتدا شماره ردیف اردوگاه را با جوهر ثابت روی سینه زندانیانی که در درمانگاه بودند یا قرار بود اعدام شوند، ثبت و از این طریق آنان را مشخص می کردند. زمانی که زندانیان اعدام می شدند و یا به صورتی دیگر جان می سپردند، لباس های آنان که شماره ردیف اردوگاه را بر خود داشت درمی آوردند. با توجه به میزان مرگ و میر در اردوگاه و همچنین در آوردن لباس های مردگان، هیچ راهی برای شناسایی اجساد پس از درآوردن لباس هایشان وجود نداشت. بنابراین، مقامات اس اس به منظور شناسایی اجساد زندانیانی که نامشان قبلاً ثبت شده بود، شروع به استفاده از روش خالکوبی کردند.
در وهله اول، از یک مهر فلزی ویژه استفاده می کردند که شماره هایش قابل تعویض واز سوزن هایی به طول تقریبی یک سانتیمتر درست شده بود. به این ترتیب، کل شماره ردیف با یک ضربه در سمت چپ بالای سینه زندانی حک می شد. سپس روی زخم در حال خونریزی، جوهر می مالیدند.
بعد از مشخص شدن ناکارآمدی این شیوه، دستگاهی تک سوزنی رایج شد که طرح رقم های شماره ردیف را روی پوست سوراخ می کرد. خالکوبی نیز به جای سینه، روی قسمت بیرونی ساعد چپ انجام می شد. اما شماره چندین محموله از زندانیان در سال 1943، روی قسمت داخلی بالای ساعد چپ آنها خالکوبی شده بود. خالکوبی معمولاً هنگام ثبت نام زندانیان- زمانی که برای هر زندانی یک شماره ردیف اردوگاه تعیین می شد- صورت می پذیرفت. از آنجا که برای زندانیانی که مستقیماً به اتاق های گاز فرستاده می شدند هیچ شماره ای صادر نمی شد، خالکوبی نیز نمی شدند.
خالکوبی در آشویتس از پاییز 1941 آغاز شد. با ورود هزاران اسیر جنگی روس به اردوگاه و جان سپردن سریع هزاران نفر در آنجا، مقامات اس اس تصمیم گرفتند برای شناسایی آنها از روش خالکوبی استفاده کنند. در آشویتس 2 (برکناو)، کارمندان اس اس در مارس 1942 شروع به استفاده از روش خالکوبی کردند تا بتوانند حساب انبوه زندانیانی که به اردوگاه وارد و در آنجا بیمار می شدند و به سرعت جان می سپردند را نگه دارند. تا آن زمان، بیشتر زندانیان ثبت نام شده در مجموعه آشویتس یهودی بودند. در بهار 1943، مقامات اس اس تقریباً تمام زندانیان از پیش ثبت نام شده و تازه وارد- از جمله زندانیان زن- را در تمام مجموعه آشویتس خالکوبی کردند. اما این روش در مورد زندانیان آلمانی و "زندانیان تحت آموزش مجدد" که در مجتمعی مجزا نگه داری می شدند، اجرا نشد. "زندانیان تحت آموزش مجدد" یا "زندانیان تحت آموزش کار"، افراد غیریهودی با ملیت های مختلف اروپایی (در آشویتس، عمدتاً شهروندان آلمانی، چک، لهستانی و روس) بودند که از مقررات دشوار کار که بر کارگران غیر نظامی در مناطق تحت کنترل آلمان تحمیل شده بود، سرپیچی کرده بودند.
نخستین سری شماره ها در ماه مه 1940، مدت ها پیش از آغاز استفاده از شیوه خالکوبی، به زندانیان داده شد. این شماره ها به زندانیان مرد اختصاص یافت و تا ژانویه 1945 که به شماره 202499 رسید، مورد استفاده قرار گرفت. تا اواسط ماه مه 1944، به زندانیان یهودی مرد از این سری شماره ها می دادند. بکارگیری سری جدید شماره های ثبت، از اکتبر 1941 آغاز شد و تا سال 1944 ادامه یافت. حدود 12000 اسیر جنگی روس شماره های این سری را دریافت کردند (نام بعضی از اسیران جنگی کشته شده در آشویتس هرگز ثبت نشد و شماره ای دریافت نکردند). استفاده از سری سوم این شماره ها در مارس 1942 و با ورود نخستین زندانیان زن آغاز شد. تقریباً 90000 زندانی زن با یک سری از شماره هایی که از مارس 1942 تا ماه مه 1944 به آنها تعلق گرفت، شناسایی می شدند. هر سری جدید از شماره های زندانیان آشویتس با رقم "1" آغاز می شد. در قسمت پایین شماره ردیف بعضی از زندانیان یهودی (اما نه همه آنها) یک مثلث نیز خالکوبی شده بود.
مقامات اس اس در اواسط ماه مه 1944 شروع به استفاده از مجموعه جدیدی از شماره ها کردند تا به این ترتیب از دادن شماره های بسیار بزرگ از سری کلی شماره ها به انبوه یهودیان مجارستانی که در 1944 وارد شدند، اجتناب کنند. این سری از شماره ها، که پیش از آنها حرف A قرار داشت با رقم "1" آغاز و به "20000" ختم می شد. پس از این شماره، سری جدیدی با حرف "B" آغاز می شد. حدود 15000 زندانی مرد با سری شماره های "B" خالکوبی شدند. به دلیلی نامعلوم، سری شماره های "A" برای زنان بعد از رسیدن به رقم 20000 متوقف نشد و تا 30000 ادامه یافت.
در ژانویه 1942، سری جداگانه ای از شماره ها برای زندانیان "تحت آموزش مجدد"- که از سری کلی، شماره ای دریافت نکرده بودند- آغاز شد. شماره های این سری جدید با عطف به ماسبق به آن دسته از زندانیان "تحت آموزش مجدد" که قبلاً مرده یا آزاد شده بودند، اختصاص یافت، در حالی که شماره ردیف سری کلی آنها که از دور خارج شده بودند، مجدداً به "کل" زندانیان تازه وارد تعلق گرفت. این تنها نمونه "استفاده مجدد" شماره ها در آشویتس بود. نام حدود 9000 زندانی در سری "آموزش مجدد" ثبت شد. از سال 1943، به زندانیان زن در بخش "آموزش مجدد" شماره ردیف هایی از سری جدید دادند که با رقم "1" آغاز می شد. این سری دارای تقریباً 2000 شماره ردیف بود.
از فوریه 1943، مقامات اس اس دو سری شماره جداگانه- یک سری برای مردان و سری دیگر برای زنان- مخصوص کولیان زندانی که نامشان در آشویتس ثبت شده بود، صادر کردند. در طول ماه اوت 1944، 10094 شماره به مردان و 10888 شماره به زنان اختصاص یافت. کنار شماره ردیف زندانیان کولی، حرف Z (آغازگر واژه "Zigeuner " به معنای کولی در زبان آلمانی) نیز قرار داده شده بود.
مقامات اردوگاه بیش از 400000 شماره ردیف برای زندانیان تعیین کردند. ( این تعداد بدون احتساب حدود 3000 شماره داده شده به زندانیان پلیس بود که به دلیل ازدحام در زندان ها، در آشویتس تحت بازداشت قرار داشتند و در شمارش روزانه زندانیان در نظر گرفته نمی شدند.)