آرون (درژینسکی) درمن از تبعید از گتوی گوردنو در نوامبر ۱۹۴۲ می‌گوید

آنها تصمیم گرفتند گتوها را ببندند. یعنی گشتاپو از این به بعد کنترل گتوها را به عهده می‌گرفت. اگر می‌خواستید بیرون و تو بروید و بیایید، باید از از گشتاپو اجازه می‌داشتید و اوضاع داشت مانند اسلونیم در گذشته می‌شد. بنابراین ما همراه با یک جمعیتی گیر افتادیم و فقط یک تفاوت داشتیم، من در بین مردمی که نمی‌دانستند کشتن یا تخریب چه معنی دارد، با تجربه بودم. اینجا...یک جوری...احساس می‌کردم تجربه دارم، جوان و باتجربه، و ممکن است یک موقعیت بیابم به هر طریقی بود. زمانی که گتوها را مسدود کردند، بیرون رفتن برای کار سخت شد. باید مجوز مخصوص می‌داشتیم. مردم برای کار بیرون می‌رفتند. زمان زیادی طول نکشید که آنها درخواست دو...وسیله نقلیه کردند. «اسکان مجدد» آغاز شد. و نام آن « بیرون رفتن برای کار بود». و مکان‌ها باید بهتر می‌بود، زیرا اینجا گرسنگی آغاز شده بود. بسیاری از مردم تمام چیزهایی را که می‌توانستند بفروشند و هر چیز ارزشمندی را که بتوانند با آن داد و ستد کنند و عوض کنند، تمام کرده بودند. آنها فقط مجبور بودند با سهمیه‌ای که زیاد هم نبود زندگی کنند. جیره‌ها زیاد نبودند...کافی نبودند و آها، آنها دستور دادند دو هزار یهودی اسکان مجدد شوند. بنابراین آنها به طور رسمی امضا کردند، یادم نمی‌آید که با‌نام یا بی‌نام بود اما آنها گفتند بهترین لباس‌ها، لباس‌های گرم خود را بردارید، ممکن است سرد باشد، مسواک، غذا برای دو روز و هرچه می‌توانید در یک چمدان حمل کنید، همراه خود بیاورید. آنها به تو القا می‌کردند که می‌خواهند تو را به جای جدید ببرند.