لیلی مازور مارگولس از رژه‌ی مرگ از یک اردوگاه بیگاری در نزدیکی اشتوت‌هوف می‌گوید

می دانستیم که تنها راه زنده ماندن این است که جلوی صف باشیم. چون به کسانی که آخر صف بودند و نمی توانستند با بقیه راه بیایند، شلیک می کردند. من می دیدم که دخترهای جوان پس از مدتی راه رفتن، ناگهان مثل چوب خشک شان می زد و پاهایشان صاف می شد و مثل مومیایی های یخ زده با صورت روی برف می افتادند. و دیگر لازم نبود آلمانی ها به آنها شلیک کنند. آنها به همین شکل می مردند. یکی از دوستانم حالش بد شد و ما او را راه می بردیم- من یک طرف او بودم و یکی دیگر از دوستانم، طرف دیگر. ما عملاً او را روی زمین می کشیدیم، نمی توانست راه برود، پاهایش یخ زده بود. یکی از نگهبان ها متوجه شد. او به کسانی که در صف بودند، دستور توقف داد و دوستم را به یک مزرعه شلغم برد و بعد ما صدای شلیک یک گلوله را شنیدیم. نگهبان همان جا او را کشت.