توماس بورگنتال موقعیت پناهندگان امروز را شرح می‌دهد

هنگامی که پناهجویان را در راه می‌بینم دچار تأثر می‌شوم، خواه این در کزووو، یوگوسلاوی پیشین، باشد، بخشی از تنشی است که بی‌وقفه تجربیات خودم را به یادم می‌آورد من آنزمان بچه بودم و به کودکان فکر می‌کنم. و مسلمأ این من را در موقعیتی قرار می‌دهد که حس می‌کنم نباید اجازه دهیم که این اتفاق باز روی دهد. ما باید کاری کنیم. و فکر می‌کنم که حتی اگر تجربه‌ای مثل من را نداشته باشید، افراد فراوانی که هنگام دیدن این اتفاقات، چه در دارفور چه در رواندا یا کامبوج، به هر نوع حس همدردی می‌کنند، همین واکنش را به صورتی مشابه نشان خواهند داد و این انگیزه‌ای برای آنها می‌شود. چه در این جهانی که با همه‌ی پیچیدگی‌هاش در آن زندگی می‌کنیم، چه وجدانمان، که به گفته‌ی [رافائل] لمکین از تجربه نشأت بگیرد، می‌تواند خیلی زیاد از وقوع اینگونه اتفاقات جلوگیری کند. کاری که مسلمأ باید انجام شود این است که به مردم اطلاع دهیم که این اتفاقاتی که در حال افتادن هستند، نباید اتفاق می افتادند. کاری که آنها می‌توانند انجام دهند مسئله‌ای دیگر و بسیار بسیار مشکل است.