قوانین نورنبرگ
دو قانون مجزایی که در سپتامبر ۱۹۳۵ در آلمان نازی به تصویب رسید در مجموع قوانین نورنبرگ نامیده می‌شوند: قانون تابعیت رایش و قانون محافظت از خون و افتخار آلمانی که این دو قانون زیر بنای بسیاری از تئوری‌های ایدئولوژی نازی بودند. این قوانین چارچوب قانونی آزار و اذیت سیستماتیک یهودیان را در آلمان ارائه دادند.
ادولف هیتلر قوانین نورنبرگ را در ۱۵ سپتامبر ۱۹۳۵ اعلان کرد. سپس پارلمان آلمان (Reichstag)، کل نمایندگان نازی را وادار به تصویب این قانون نمود. یهودستیزی برای حزب نازی اهمیت مرکزی داشت، بنابراین هیتلر پارلمان را در جلسه‌ای ویژه، در نشست سالانه‌ی حزب نازی در نورنبرگ آلمان فراخواند.
قانون تابعیت رایش
حزب نازی از مدت‌ها پیش به دنبال یک تعریف قانونی بود که یهودیان را نه بر مبنای وابستگی‌های مذهبیشان بلکه بر پایه‌ی یهودستیزی نژادی معرفی کند. یهودیان ساکن آلمان از روی شکل ظاهری به راحتی تشخیص داده نمی‌شدند. بسیاری از آنها آیین‌ها و ظواهر سنتی‌شان را کنار گذاشته بودند و در اقشار معمول جامعه در هم آمیخته شده بودند. برخی، دیگر آیین یهودیت را به جا نمی‌آوردند و حتی با همسایگان غیریهودی خود اعیاد مسیحی مخصوصأ کریسمس را جشن می‌گرفتند. بسیاری از آنها با مسیحیان ازدواج کرده بودند و به مسیحیت گرویده بودند.
طبق قانون تابعیت رایش و بسیاری از احکام مربوط به تبین اجرای آنها، فقط افراد "آلمانی یا دارای خون نسبی آلمانی" می‌توانستند شهروند آلمان باشند. این قانون، آلمانی بودن یا نبوده و یهودی بودن و نبودن اشخاص را تعیین می‌کرد. حزب نازی دیدگاه سنتی درباره‌ی یهودیان به عنوان اعضای یک انجمن مذهبی یا فرهنگی را رد می‌کرد. در عوض به نظر آنها، نژاد یهود از طریق تولد و خون مشخص می‌شد.
برخلاف ادعاهای مصرانه‌ی ایدئولوژی نازی، پایه و اساس معتبری برای تعیین یهودیان به عنوان یک نژاد وجود نداشت. بنابراین قانون گذاران نازی به دنبال شجره‌نامه‌ی خانوادگی برای تعیین نژاد افراد بودند. افرادی که سه تن یا تعداد بیشتری از اجداد آنها در جامعه‌ی یهود متولد شده بودند بر اساس قانون، یهودی محسوب می‌شدند. اجدادی که در جامعه‌ی یهودی مذهب متولد شده بودند از نظر "نژادی" یهودی درنظر گرفته می‌شدند و نژاد خود را به فرزندان و نوه‌هایشان منتقل می‌کردند. طبق این تعریف قانونی، یهودیان آلمان شهروند آلمان محسوب نمی‌شدند بلکه "ساکنین با اقامت دائم" بودند.
این تعریف قانونی از یهودیان در آلمان، ده‌ها هزار فرد را که خود را یهودی نمی‌دانستند یا ارتباط مذهبی یا فرهنگی با انجمن یهودیان نداشتند نیز در بر می‌گرفت. مثلاً طبق این قانون، افرادی که از یهودیت به مسیحیت گرویده بودند، یهودی تلقی می‌شدند. حتی افرادی که دارای والدین یا اجدادی بودند که دینشان را از یهودیت به مسیحیت تغییر داده بودند، یهودی محسوب می‌شدند. این قانون، همه‌ی حقوق شهروندی آلمانی را از آنها گرفت و آنها را از حقوق پایه نیز محروم ساخت.
ابعاد پیچیده تر این تعریف، افرادی بودند که در آلمان زندگی می‌کردند اما تحت قوانین نورنبرگ نه آلمانی بودند و نه یهودی، یعنی افرادی که فقط یکی یا دو نفر از اجداد آنها در جامعه‌ی مذهبی یهودی متولد شده بودند. این افراد "دارای نژاد مختلط"، میشلینگMischlinge محسوب می‌شدند. آنها از حقوق مشابه به آلمانی‌های "نژادی" برخوردار بودند اما این حقوق پیوسته در قانون گذاری‌های بعدی محدود شد.
قانون برای محافظت از خون و افتخار آلمانی
قانون دوم نورنبرگ، قانون محافظت از خون و افتخار آلمان، ازدواج بین آلمانی‌های یهودی و غیریهودی را ممنوع کرد. همچنین روابط جنسی بین آنها را غیرقانونی خواند. این روابط به عنوان "ناپاکی نژادی" (Rassenschande) نامگذاری شده بود.
این قانون، همچنین یهودیان را از به کارگیری مستخدم زن زیر ۴۵ سال منع می‌کرد با این فرض که مردان یهودی ممکن است چنین مستخدمینی را مجبور به ناپاکی نژادی کنند. هزاران نفر به دلیل ناپاکی نژادی محکوم یا در اردوگاه‌های کار ناپدید شدند.
اهمیت قوانین نورنبرگ
قوانین نورنبرگ روند آزادی را که به موجب آن یهودیان ساکن در آلمان به عنوان اعضای کامل جامعه محسوب شده و از حقوقی یکسان با دیگر شهروندان کشور برخوردار بودند را کاملاً واژگون کرد. علی‌الخصوص که این قوانین، پایه‌ی اقدامات یهودستیزانه‌ی بعدی به واسطه تبعیض قانونی بین افراد آلمانی و یهودی بودند. برای اولین بار در تاریخ، یهودیان نه به دلیل عقاید خود بلکه به دلیل ماهیت خود یا والدینشان در هنگام تولد، مورد آزار و اذیت قرار گرفتند. در آلمان نازی، هیچ اقراری به عقیده، هیچ عمل یا کلامی نمی‌توانست یک یهودی را به یک آلمانی تبدیل کند. بسیاری از آلمانی‌هایی که هیچگاه آیین یهودیت را به جا نیاورده بودند یا سالها از آن به دور بودند خود را در چنگ رفتارهای رعب انگیز نازی‌ها یافتند.
در حالیکه قوانین نورنبرگ مشخصاً یهودی‌ها را نام برده بود، اما این قوانین در مورد سیاهپوست‌ها و کولی‌های ساکن آلمان نیز اعمال می‌شد. تعریف یهودی، سیاهپوست و کولی به عنوان بیگانه‌های نژادی باعث شده بود که این افراد در آلمان به راحتی مورد آزار و اذیت قرار بگیرند.
در طول جنگ جهانی دوم، بسیاری از کشورهای متحد یا وابسته به آلمان، نسخه‌ی اصلاح شده‌ی خود را در مورد قوانین نورنبرگ اجرا می‌کردند. تا سال ۱۹۴۱، ایتالیا، مجارستان، رومانی، اسلواکی، بلغارستان، فرانسه ویشی و کرواسی، همه قوانینی ضد یهود مشابه با قوانین نورنبرگ آلمان در کشورشان تصویب کرده بودند.