Między 1933 a 1945 r. nazistowskie Niemcy wraz ze swoimi sprzymierzeńcami założyły ponad 42 tys. obozów i innych obiektów więziennych (wliczając w to getta). Służyły one sprawcom do wielu celów, w tym do organizacji pracy przymusowej, przetrzymywania ludzi uznawanych za wrogów stanu i popełniania masowych mordów.
W czasie Holokaustu tworzenie gett stanowiło kluczowy etap w prowadzonym przez nazistów procesie brutalnego izolowania, prześladowania, a w końcu unicestwiania europejskich Żydów. Getta były często zamkniętymi dzielnicami, w których separowano Żydów od ludności nieżydowskiej. Panujące w nich warunki były tragiczne.
Naziści skutecznie posługiwali się propagandą, aby zdobyć poparcie milionów Niemców w ustroju demokratycznym, a później, za czasów dyktatury – umożliwić prześladowania, wojnę, a ostatecznie ludobójstwo. Stereotypy i obrazy pojawiające się w nazistowskiej propagandzie nie były nowe; publiczność, dla której były przeznaczone, już je znała.
Powstanie w getcie warszawskim rozpoczęło się 19 kwietnia 1943 r., gdy niemieccy żołnierze i policja wkroczyli do getta, aby deportować wciąż żyjących jego mieszkańców. Do 16 maja 1943 r. powstanie zostało stłumione, a getto – zrujnowane. Niemcy wywieźli pozostałych mieszkańców getta do obozów koncentracyjnych lub ośrodków zagłady.
Holokaust był zaplanowanym , zbiurokratyzowanym i opłacanym przez państwo procesem prześladowania i zamordowania sześciu milionów Żydów przez nazistowski reżim i jego kolaborantów. Początki Holokaustu sięgają dojścia do władzy przez nazistów w styczniu 1933 r., którzy postrzegali Niemców za “rasę wyższą,” jednocześnie uważając Żydów za gorszych i stanowiących zagrożenie dla tzw. niemieckiej wspólnoty rasowej.
We would like to thank The Crown and Goodman Family and the Abe and Ida Cooper Foundation for supporting the ongoing work to create content and resources for the Holocaust Encyclopedia. View the list of all donors.