Ο Edward γεννήθηκε από εβραϊκή οικογένεια στο Αμβούργο. Το 1935, σύμφωνα με τους Νόμους της Νυρεμβέργης, απαγορευόταν η σύναψη γάμου ή σεξουαλικών σχέσεων μεταξύ Γερμανών μη Εβραίων και Εβραίων. Ο Edward τότε ήταν περίπου είκοσι πέντε ετών. Ο Edward συνελήφθη επειδή είχε δεσμό με μια γυναίκα που δεν ήταν Εβραία. Αφού χαρακτηρίστηκε ως κατ’ εξακολούθηση παραβάτης, στη συνέχεια μεταφέρθηκε στο στρατόπεδο συγκέντρωσης του Σαξενχάουζεν κοντά στο Βερολίνο. Υποχρεώθηκε σε καταναγκαστική εργασία σε κατασκευαστικά έργα. Ο Edward είχε παντρευτεί λίγο πριν από τη φυλάκισή του και η σύζυγός του εξασφάλισε τα απαραίτητα έγγραφα για τη μετανάστευσή τους από τη Γερμανία. Ο Edward αποφυλακίστηκε τον Σεπτέμβριο του 1938 και έφυγε από τη Γερμανία. Έμεινε με συγγενείς του στο Άμστερνταμ της Ολλανδίας και, στη συνέχεια, μετανάστευσε στις Ηνωμένες Πολιτείες.
Στις 14 Ιουνίου, είχαμε πάει σε ένα πάρτι γενεθλίων με μερικούς φίλους μας, οπότε πρέπει να ήταν περίπου μεσάνυχτα όταν γυρίσαμε σπίτι, κάπου γύρω στα μεσάνυχτα. Κατά τις τέσσερις τα ξημερώματα, ακούσαμε ένα δυνατό χτύπημα στην πόρτα και νομίσαμε ότι ήταν οι φίλοι μας που επέστρεφαν από το πάρτι για να συνεχίσουμε τη γιορτή. Εγώ είπα «Πηγαίνετε σπίτι, αρκετά το διασκεδάσαμε σήμερα. Είναι τέσσερις η ώρα, πρέπει να πάω στη δουλειά αύριο». Το χτύπημα ήταν επίμονο, άνοιξα την πόρτα και δύο άντρες με πολιτική περιβολή και όπλα μπήκαν στο δωμάτιο. «Συλλαμβάνεσαι», μου είπαν. «Συλλαμβάνομαι; Για ποιο λόγο; Μα δεν έκανα τίποτα». Εκείνοι ανένδοτοι. Δεν μας εκφόβισαν ιδιαίτερα εκείνη τη στιγμή. Ντύθηκα και, στη συνέχεια, μας οδήγησαν σε ένα αστυνομικό τμήμα που βρισκόταν στη γειτονιά μας. Μπήκα σε ένα δωμάτιο, περίπου τόσο μεγάλο όσο αυτό εδώ. Και πρέπει να ήταν περίπου διακόσιοι, τριακόσιοι άνθρωποι εκεί μέσα και κανείς μας δεν ήξερε τι συνέβαινε. «Γιατί, για ποιο λόγο είσαι εδώ;». «Δεν ξέρω. Δεν έκανα τίποτα». Δεν ξέραμε τίποτα. Τίποτα. Δεν είχαμε καμία ιδέα για το τι επρόκειτο να συμβεί. Το μόνο που ξέραμε ήταν ότι ήμασταν υπό κράτηση. Περίπου στις έξι ή επτά το πρωί, μας φόρτωσαν όλους σε φορτηγά και μας μετέφεραν σε έναν απομακρυσμένο σταθμό τρένου, σε ένα μέρος που λεγόταν Fuhlsbuettel. Είναι ένα όνομα, είναι σε ένα προάστιο του Αμβούργου. Τα φορτηγά συνόδευε ένα περιπολικό – δηλαδή, στην πραγματικότητα, επρόκειτο για αυτοκίνητα των Ταγμάτων Εφόδου, και όχι της αστυνομίας. Η ιδιωτική αστυνομία δεν είχε καμία σχέση με αυτό. Είχαν ένα αυτοκίνητο μπροστά από το φορτηγό, άλλο ένα πίσω από αυτό, και ένα σε κάθε πλευρά με κυνηγόσκυλα. Για να το πω ειρωνικά, δεν ήθελαν να «χαθεί» κανείς, ξέρετε. Μας οδήγησαν στο σταθμό του τρένου και μας φόρτωσαν, μας ανέβασαν σε κανονικά τρένα, όχι σε βαγόνια εμπορευμάτων, όπως έγινε αργότερα. Δεν ήμασταν σε βαγόνια εμπορευμάτων, ταξιδέψαμε με κανονικό τρένο και, έπειτα, ταξιδέψαμε για αρκετές ώρες. Δεν γνωρίζαμε πού πηγαίναμε. Δεν είχαμε ιδέα τι συνέβαινε και μπορείτε να φανταστείτε την αγωνία μας. Μερικοί ηλικιωμένοι –εγώ ήμουν νέο παιδί, όμως υπήρχαν και μερικοί ηλικιωμένοι- άρχισαν να κλαίνε. Δεν ξέραμε, τι είχαμε κάνει. Όταν φτάσαμε στο Βερολίνο, μας φόρτωσαν ξανά σε φορτηγά...όχι, λάθος. Πήγαμε σε μία πόλη που λεγόταν Οράνιενμπουργκ, ένα προάστιο του Βερολίνου. Πόσο μακριά από το Βερολίνο, δεν ξέρω. Το τρένο σταμάτησε. Μας έσπρωξαν όλους για να βγούμε από το τρένο και αρχίσαμε να περπατάμε προς το στρατόπεδο.
We would like to thank Crown Family Philanthropies and the Abe and Ida Cooper Foundation for supporting the ongoing work to create content and resources for the Holocaust Encyclopedia. View the list of all donors.