Στην Φρανκφούρτη, η οικογένεια της Ruth αντιμετώπιζε όλο και αυστηρότερα αντι-εβραϊκά μέτρα. Η επιχείρηση του πατέρα της κατασχέθηκε και το εβραϊκό σχολείο στο οποίο πήγαινε η Ruth έκλεισε. Τον Απρίλιο του 1943, η Ruth και η οικογένειά της εκτοπίστηκαν στο Άουσβιτς. Η Ruth επιλέχθηκε για καταναγκαστική εργασία και της επεβλήθη εργασία στις επισκευές δρόμων. Εργάστηκε, επίσης, στη μονάδα «Καναδάς», ξεδιαλέγοντας τα υπάρχοντα που έφταναν στο στρατόπεδο. Τον Νοέμβριο του 1944, η Ruth μεταφέρθηκε στο σύστημα στρατοπέδων του Ράβενσμπρουκ, στη Γερμανία. Απελευθερώθηκε τον Μάιο του 1945, κατά τη διάρκεια μιας πορείας θανάτου από το στρατόπεδο συγκέντρωσης Malchow.
Μας πήραν το πρωί και περπατήσαμε για αρκετά χιλιόμετρα σε κάτι που έμοιαζε με δάσος. Ήταν δάση. Και στα σημεία όπου τα δέντρα ήταν αραιά, φύτευαν τεχνητά δέντρα και υπήρχαν δίχτυα με φύλλα από πάνω, ώστε να καμουφλάρουν όλα όσα συνέβαιναν εκεί. Και, ε, υπήρχε και ένας αμμώδης λόφος από τον οποίο ξεπρόβαλλαν κάποια δέντρα και στο πλάι του υπήρχε μια πόρτα. Μόλις έμπαινες σε αυτήν την πόρτα, το μέρος έμοιαζε σαν ένα πολύ σύγχρονο εργαστήριο ή σαν ένα πολύ καθαρό, ε, εργοστάσιο. Στην πραγματικότητα, ήταν ένα εργοστάσιο πυρομαχικών, το οποίο ήταν πολύ καλά καμουφλαρισμένο, ώστε να μη δέχεται επιθέσεις από, ε, αεροπλάνα που πετούσαν από πάνω του. Και εμείς...στην πραγματικότητα, όλο το στρατόπεδο ήταν σαν μια υπόγεια κυψέλη με όλα αυτά τα διαφορετικά εργοστάσια. Μια ομάδα, από ό,τι ξέρω έφτιαχνε χειροβομβίδες. Η ομάδα μας έφτιαχνε...ε..σφαίρες. Και παρά το ότι ήταν ένα πολύ σύγχρονο ε, εργοστάσιο και είχε πολύ έξυπνο σχεδιασμό, στην πραγματικότητα...ε ο εξοπλισμός...ο τρόπος με τον οποίο φτιάχναμε τις σφαίρες ήταν πολύ πρωτόγονος. Υπήρχε μια σανίδα με μικρές τρύπες...νομίζω ήταν περίπου είκοσι τέσσερις, κάπου εκεί, μικροσκοπικές τρύπες και εμείς...μέσα σε αυτές μπορούσε να μπει...μισή κάψουλα από μια σφαίρα και εμείς βάζαμε κάψουλες σε καθεμία από τις τρύπες. Στη συνέχεια, τις γεμίζαμε με μια ποσότητα πυρίτιδας και, έπειτα, το άλλο μισό, ε, αυτή η σανίδα έκλεινε περίπου σαν βαφλιέρα, με βάση αυτήν τη λογική, σαν πρέσα για χάμπουργκερ και έσπρωχνε το άλλο μισό της κάψουλας της σφαίρας προς τα κάτω και σχημάτιζε μια σφαίρα που θα μπορούσε να χρησιμοποιηθεί, υποθέτω, σε ένα κανονικό όπλο. Και στις δύο άκρες του τραπεζιού -υπήρχαν μακριά τραπέζια στα οποία καθόμασταν και σε κάθε τραπέζι πρέπει να κάθονταν περίπου είκοσι ή τριάντα κρατούμενοι- και σε κάθε άκρη υπήρχε, ε, μια γυναίκα των SS που έλεγχε αν κάναμε σωστή δουλειά. Λοιπόν, ήταν πολύ δύσκολο, όμως εγώ προσπαθούσα όσο μπορούσα, ε, να μην ευθυγραμμίσω σωστά το επάνω με το κάτω μέρος της σανίδας, χωρίς να με αντιληφθούν, επειδή δεν ήθελα να με ξυλοκοπήσουν ή να με σκοτώσουν. Όμως προσπαθούσα να πιέσω κάπως στραβά τη σφαίρα, ώστε να μην κλείσει σωστά και ήλπιζα αυτές οι σφαίρες να μην λειτουργήσουν όπως έπρεπε και, κατά κάποιο τρόπο, αυτός ήταν ο ρόλος μου στην πολεμική προσπάθεια κατά των Ναζί.
We would like to thank Crown Family Philanthropies, Abe and Ida Cooper Foundation, the Claims Conference, EVZ, and BMF for supporting the ongoing work to create content and resources for the Holocaust Encyclopedia. View the list of donor acknowledgement.
