Tina Strobos

Για παράδειγμα, με έπαιρναν τηλέφωνο και μου έλεγαν, «Μπορείς να παραλάβεις τον τάδε από την τάδε διεύθυνση και να τον κρατήσεις μέχρι να βρούμε άλλο μέρος για αυτόν;» Όσα λέγαμε ήταν κυρίως κωδικοποιημένα. Οπότε πήγαινα εκεί και παραλάμβανα, ας πούμε, ένα τρίχρονο παιδάκι. Και μετά μου τηλεφωνούσαν και μου έλεγαν, «Μπορείς να μας κάνεις ένα θέλημα στο Enkhuizen ή στο Hoorn;» Και ήξερα ότι αυτό σήμαινε ότι πρέπει να μεταφερθεί κάτι λαθραίο, για παράδειγμα ένας ραδιοπομπός για επικοινωνία με την Αγγλία. Φυσικά, αυτό τιμωρούνταν πολύ αυστηρά. Είχαν αυτά τα μικρά σημεία, ξέρετε ποια λέω. Πώς τα λέτε; Αυτά τα μικρά ξύλινα σπιτάκια για τους στρατιώτες που είναι παντού στους δρόμους –σημεία ελέγχου- και σε έλεγχαν. Αν είχες φαγητό μαζί σου, το κρατούσαν. Καμιά φορά σου έπαιρναν και το ποδήλατο, μπορούσαν να το κάνουν. Σου έπαιρναν το ποδήλατο και έπρεπε να γυρίσεις σπίτι με τα πόδια, όπου κι αν ήσουν. Αν είχες ραδιοπομπό, σε πυροβολούσαν. Μετέφερα τέτοια πράγματα. Κρύβαμε και όπλα που είχαν κλαπεί από τη Βέρμαχτ (γερμανικές ένοπλες δυνάμεις). Μου τηλεφωνούσαν για να φυλάξω πράγματα για δυο μέρες, συνήθως ήταν περισσότερο από δυο μέρες. Επίσης, αν ήσουν ένα λεπτό μετά τις οχτώ στο δρόμο, σε συλλάμβαναν και σε φυλάκιζαν. Και πάντα διάλεγαν άτομα από τις φυλακές και τα εκτελούσαν αν σκοτωνόταν κάποιος στρατιώτης, αν ανατιναζόταν κάποια σιδηροδρομική γραμμή ή για οποιαδήποτε ανατρεπτική δραστηριότητα. Έπαιρναν 100 άτομα και τα εκτελούσαν. Αθώους ανθρώπους, ανθρώπους από τα στρατόπεδα ή από τη φυλακή. Αθώοι υπό την έννοια ότι ήταν έξω ένα λεπτό μετά την απαγόρευση κυκλοφορίας. Αλλά αν έπρεπε να περάσεις ανθρώπους στη χώρα ήταν πολύ δύσκολο να επιστρέψεις πριν λήξει η απαγόρευση κυκλοφορίας. Οπότε, κάποιες φορές χρειάστηκε να ταξιδέψω βράδυ. Και μόλις πήγαινε οχτώ, απλώς γλιστρούσες από πόρτα σε πόρτα στο σκοτάδι για να φυλαχτείς, για να προλάβεις να γυρίσεις εγκαίρως.