Πώς οι διαφορετικοί στόχοι και τα διαφορετικά πολιτικά συστήματα διαμόρφωσαν τον ρατσισμό στη ναζιστική Γερμανία και τις Ηνωμένες Πολιτείες;

Κάποιες πρακτικές διακρίσεων και διαχωρισμού στη ναζιστική Γερμανία και τις Ηνωμένες Πολιτείες την ίδια περίοδο ήταν παρόμοιες. Ωστόσο, οι στόχοι των ρατσιστικών πολιτικών και η φύση των πολιτικών συστημάτων μέσα στα οποία αναπτύχθηκαν διέφεραν. Στόχος του ρατσισμού στις Ηνωμένες Πολιτείες ήταν ο μόνιμος διαχωρισμός και η εκμετάλλευση των Αφροαμερικανών σχεδόν σε κάθε πτυχή της κοινωνίας, συχνά με βίαια μέσα. (Μια μικρή μειοψηφία στις Ηνωμένες Πολιτείες ήθελε να απελάσει τους μαύρους στην Αφρική.) Στη ναζιστική Γερμανία, ο αρχικός στόχος ήταν μια φυλετικά καθαρή Γερμανία απαλλαγμένη από Εβραίους. Η απομόνωση, η εξαθλίωση και η τρομοκρατία χρησιμοποιήθηκαν για να πιέσουν τους Εβραίους να φύγουν. Στο απόγειο της γερμανικής κυριαρχίας στην Ευρώπη κατά τον Β' Παγκόσμιο Πόλεμο, ο αρχικός στόχος μετατράπηκε σε γενοκτονία όλων των Ευρωπαίων Εβραίων.

Η ναζιστική Γερμανία ήταν μια δικτατορία. Ο Χίτλερ και το Ναζιστικό Κόμμα είχαν έτσι τον έλεγχο των πολιτικών, κοινωνικών και πολιτιστικών θεσμών. Οι ηγέτες των Ναζί απέρριψαν απροκάλυπτα και επανειλημμένα την ισότητα των ανθρώπων. Προώθησαν και εφάρμοσαν  επιθετικά τον ρατσισμό ως εθνική νομοθεσία. Το ναζιστικό καθεστώς θεωρούσε ότι οι Εβραίοι αποτελούσαν θανάσιμη απειλή για τον γερμανικό λαό. Στοχοποίησαν επίσης άλλες πληθυσμιακές ομάδες που τις θεωρούσαν βιολογικά «κατώτερες». Καθώς οι Ναζί εδραίωναν και παγίωναν την εξουσία τους, οι Γερμανοί Εβραίοι και οποιοσδήποτε αντιτασσόταν στις φυλετικές πρακτικές των Ναζί είχαν λίγες οδούς προσφυγής μέσω του πολιτικού συστήματος.

Παρά το γεγονός ότι αποτελεί ένα πολυδιαφημισμένο ιδανικό στις Ηνωμένες Πολιτείες, η ιδέα του ότι «όλοι οι άνθρωποι γεννιούνται ίσοι» δεν ίσχυε για τους Αφροαμερικανούς. Στην αμερικανική δημοκρατία, όσοι ήταν ενάντια στους άδικους νόμους και πρακτικές είχαν τρόπους να κάνουν τη φωνή τους να ακουστεί. Για παράδειγμα, υπάρχουν συνταγματικά δικαιώματα όπως η ελευθερία του τύπου και η ελευθερία του λόγου. Συχνά με κίνδυνο της ζωής και του βιοπορισμού τους, οι Αφροαμερικανοί πάλεψαν ενάντια στις συντριπτικές πιθανότητες για να αντισταθούν στον ρατσισμό. Προσπάθησαν να προωθήσουν τα πολιτικά τους δικαιώματα υπογραμμίζοντας πως η κατάστασή τους αποκάλυπτε την υποκρισία του αμερικανικού ιδεώδους της «ισονομίας».

Ο ρόλος της εθνικής κυβέρνησης στην οργάνωση και την άσκηση βίας διέφερε επίσης στις δύο χώρες. Στη ναζιστική Γερμανία, ο Χίτλερ και άλλοι ηγέτες των Ναζί οργάνωσαν και άσκησαν εκφοβισμό και βία. Υποστήριξαν επίσης βίαιες ενέργειες από τη λαϊκή βάση. Η κρατική οργανωμένη βία συμπεριλάμβανε επίσης και τη Νύχτα των Κρυστάλλων στις 9–10 Νοεμβρίου 1938. Σημειώθηκαν τρομοκρατικές επιθέσεις σε όλη τη χώρα εναντίον Εβραίων και της περιουσίας τους. Οι ηγέτες των Ναζί ήταν επίσης οι υπεύθυνοι για την ανάπτυξη και την υλοποίηση της «Τελικής Λύσης». Πρόκειται για το συστηματικό, γενοκτονικό πρόγραμμα που στοχοποιούσε τους Εβραίους της Ευρώπης κατά τη διάρκεια του Β' Παγκοσμίου Πολέμου. 

Στις Ηνωμένες Πολιτείες, ειδικά στον νότο με τους νόμους του Τζιμ Κρόου, η λαϊκή βία και η τρομοκρατία ήταν συνεχείς. Ομάδες λευκών Αμερικανών, υποκινούμενες από την ιδεολογία της λευκής υπεροχής, ανέλαβαν δράση από μόνες τους. Κατά καιρούς το έκαναν ως απάντηση στα θεωρούμενα «φυλετικά όρια» που ξεπερνούσαν οι Μαύροι Αμερικανοί. Αλλά συχνά το έκαναν και χωρίς κανένα λόγο. Αυτοί οι γεμάτοι μίσος λευκοί ξυλοκόπησαν, ταπείνωσαν, βασάνισαν και λιντσάρισαν μαύρους χωρίς τιμωρία από το νόμο. Οι τοπικές αρχές επέδειξαν τη ρητή ή σιωπηρή έγκρισή τους. Τα λιντσαρίσματα συχνά διαφημίζονταν εκ των προτέρων στις εφημερίδες. Οι τοπικές, πολιτειακές και εθνικές αρχές το έβλεπαν και δεν έκαναν καμία ενέργεια για να αποτρέψουν τους φόνους.

Ο ρατσισμός και ο αντισημιτισμός εξακολουθούν να υπάρχουν

Ο ρατσισμός και ο αντισημιτισμός εξακολουθούν να υπάρχουν στις Ηνωμένες Πολιτείες, την Ευρώπη και αλλού, παρά το γεγονός ότι η σύγχρονη επιστήμη έχει απορρίψει εντελώς τις αντιλήψεις του 20ού αιώνα περί βιολογικά καθορισμένων και διακριτών «φυλών».

Μετά τον Β' Παγκόσμιο Πόλεμο και το Ολοκαύτωμα, η ευγονική περιέπεσε σε ανυποληψία για διάφορους λόγους. Αυτό οφειλόταν εν μέρει στη γενοκτονία και άλλα εγκλήματα που διαπράχθηκαν στο όνομα της ναζιστικής φυλετικής ιδεολογίας. Ένας άλλος λόγος για τον οποίο η ευγονική αμφισβητήθηκε ήταν η πιο προηγμένη επιστημονική κατανόηση της ανθρώπινης γενετικής. Η έρευνα κατέδειξε ότι δεν υπάρχουν ξεχωριστές γενετικές δεξαμενές ως δείκτες «φυλής». Σε όλους τους ανθρώπους, το DNA είναι περίπου 99,9% το ίδιο. Επιπλέον, η έρευνα κατέδειξε ότι όλοι οι ανθρώπινοι πληθυσμοί μπορούν να εντοπίσουν τις γενετικές τους ρίζες σε κοινές προελεύσεις στην Ανατολική Αφρική.

Σήμερα, οι επιστήμονες συναινούν στο ότι η «φυλή» δεν είναι μια γενετική ή βιολογική έννοια. Αντίθετα, η «φυλή» είναι μια πολιτιστική και κοινωνική έννοια που ποικίλλει ανάλογα με τον χρόνο, τον τόπο και τις συνθήκες — ένα ανθρώπινο εφεύρημα.

Με την πάροδο της ιστορίας, παρά το γεγονός ότι το σκεπτικό έχει αλλάξει, το στοχευμένο μίσος κατά συγκεκριμένων ομάδων συνεχίζει να υφίσταται. Ανεξάρτητα από το σκεπτικό, η στοχοποίηση ατόμων με βάση το χρώμα του δέρματος, τη θρησκεία, την εθνοτική καταγωγή ή την εθνικότητα εξακολουθεί να οδηγεί σε διακρίσεις, διώξεις και βία, συμπεριλαμβανομένων μαζικών θηριωδιών και γενοκτονιών.