تبعید به کشتارگاه‌ها

رژیم نازی از خط راه‌ آهن به عنوان ابزاری برای جابه‌جایی اجباری اقوام اروپای شرقی در چارچوب جنگ جهانی دوم استفاده کرد. در سال ۱۹۴۱، رهبران نازی تصمیم گرفتند "راه حل نهایی"، قتل عام سیستماتیک یهودیان اروپا را اجرا کنند. مقامات آلمانی در سراسر قاره، برای حمل و نقل یا تبعید یهودیان از محل زندگی‌شان در درجه‌ی اول به اروپای شرقی، از سیستم‌های راه‌آهن استفاده می کردند. زمانی‌که مقامات آلمانی، کشتار یهودیان را در کشتارگاه‌های احداث شده‌ی ویژه آغاز کردند، از قطار برای فرستادنشان به این مراکز استفاده می‌کردند و در صورتی که قطار موجود نبود یا مسافت کوتاه بود از کامیون استفاده می کردند یا آنها را پیاده می بردند.

همانگی مقامات برای انتقال انبوه با قطار

در کنفرانس وانسی که در ۲۰ ژانویه ۱۹۴۲ در نزدیکی برلین برگزار شد، اس اس، حزب نازی و مقامات دولتی آلمان برای هماهنگی در ارتباط با تبعید یهودیان اروپایی به مراکز کشتار ( یا "اردوگاه های مرگ")ملاقات کردند. این کشتارگاه‌ها، در لهستان تحت اشغال آلمان، در حال استفاده یا ساخت بود. شرکت کنندگان در این کنفرانس تخمین زدند که "راه حل نهایی" تبعید و قتل 11 میلیون یهودی از جمله یهودیان ساکن کشورهای خارج از کنترل آلمان مثل ایرلند، سوئد، ترکیه و بریتانیای بزرگ را در برخواهد داشت.

تبعید در این مقیاس، مستلزم هماهنگی تعداد زیادی از سازمان های دولتی آلمان از جمله دفتر اصلی امنیت رایش (Reichssicherheitshauptamt—RSHA)، دفترمرکزی فرماندهی پلیس، وزارت حمل و نقل و وزارت امور خارجه بود. دفتر مرکزی امنیت رایش یا اس‌ اس منطقه و نیروی پلیس، تبعید یهودیان را سازماندهی و اغلب هدایت می کردند که اغلب، جمع‌آوری و فرستادن یهودیان به کشتارگاه‌‌ها، با کمک افراد محلی یا هم‌دستانشان در سرزمین های اشغالی تقویت می شد . وزارت حمل و نقل، با همکاری بخش آی وی بی ۴ از دفترمرکز امنیت رایش با فرماندهی سرهنگ دوم اس اس، ادولف آیشمن، برنامه های زمانی قطارها را هماهنگ می کردند. وزارت امور خارجه با شرکای دول متحد آلمان بر سر حمل و نقل شهروندان یهودیشان به زندان آلمان مذاکره کردند.

آلمانی ها تلاش کردند اهداف اصلی خود را مخفی کنند. آن ها تلاش می‌کردند تبعید را به عنوان "اسکان مجدد" یهودیان در اردوگاه های کار "شرق" نشان دهند. در حقیقت، "اسکان مجدد" در "شرق" تعبیرمثبتی برای انتقال به مراکز کشتار و قتل عام بود.

درون واگن ها

مقامات راه آهن آلمان، هم از ماشین های مسافربری و هم از واگن های باربری برای انتقال آنها استفاده می کردند. معمولاً مقامات آلمانی به تبعیدی ها غذا و آب برای سفر نمی دادند حتی اگر مجبور بودند روزها در راه آهن برای قطار دیگری منتظر بمانند. ماشین های باری سربسته را پر می کردند به طوری که افراد از فشار ناشی از جمعیت زیاد آسیب می دیدند، آنها باید گرمای بسیار زیاد را در تابستان و سرمای بسیار شدید را در زمستان تحمل می کردند. به غیر از سطل، هیچ امکان بهداشتی دیگری وجود نداشت. بوی زننده ادرار و مدفوع، احساس حقارت و رنجش تبعیدی ها را بیشتر می کرد. بسیاری از تبعیدی ها، قبل از رسیدن قطارها به مقصد، به دلیل کمبود آب و غذا جان می باختند. نگهبانان مسلح، آنها را همراهی می کردند. آن ها دستور داشتند به افرادی که قصد فرار داشتند شلیک کنند.

بین دسامبر ۱۹۴۱ و ژوئيه ۱۹۴۲، افسران اس اس و پلیس، پنج مرکز کشتار در لهستان تحت اشغال آلمان بنا کردند: کلمنو Chelmno ، بلژتس، Belzec سابیبور، Sobibor تربلینکا ۲ Treblinka (تربلینکا ۱ Treblinka 1 یک اردوگاه کار اجباری برای یهودیان بود) و آشویتس بیرکینائو Auschwitz-Birkenau که به آشویتس۲ نیز معروف بود. مقامات پلیس و اس اس در ناحیه لوبلین از فرمانداری کل (آن قسمت از لهستان تحت اشغال آلمان که مستقیماً به آلمان ضمیمه نشده بود ودر عوض با پروس آلمان شرقی یا قسمتی از اتحاد جماهیر شوروی تحت اشغال آلمان یکی شده بود) تبعیدها به بلژتس، سابیبور و تربلینکا را در چارچوب "عملیات راینهارد Reinhard" مدیریت و سازماندهی می کردند.

قربانیان

قربانیان اصلی در بلژتس، یهودیان جنوب و جنوب شرقی لهستان بودند اما از اکتبر ۱۹۴۱ تا اواخر تابستان ۱۹۴۲، همچنین یهودیان تبعیدی از منطقه معروف به رایش آلمان بزرگ (آلمان، اتریش، سودتنلند Sudetenland و کشور تحت الحمایه بوهم و موراویا) گرفته تا ناحیه لوبلین، به این اردوگاه منتقل شدند. اکثر یهودیانی که به اردوگاه ساببیور منتقل شدند از ناحیه لوبلین بودند اما مقامات آلمانی در بهار و تابستان۱۹۴۳ یهودیان فرانسوی و آلمانی و در اواخر سال ۱۹۴۳ گروه های کوچکی از یهودیان اتحاد جماهیر شوروی را از گتوهای بلاروسی و لیتوانیایی را نیز به این اردوگاه منتقل کردند. مقامات آلمانی، یهودیان مناطق ورشو و رادوم از فرمانداری کل و از ناحیه اداری بیالیستوک را به تربلینکای۲ منتقل کردند، جایی که افسران پلیس و اس اس آن ها را به قتل رساندند. بین فواصل ژانویه ۱۹۴۲ و بهار ۱۹۴۳ و همینطور اوایل تابستان ۱۹۴۴،مقامات آلمانی، اکثر سکنه یهودی گتوی لادز و همچنین بازماندگان کتوی روما و سینتی (کلی‌ها) را به کلمنو تبعید کردند.

در سال های ۱۹۴۳ و ۱۹۴۴ کشتارگاه آشویتس-بیرکینائو نقش اساسی در برنامه آلمان برای کشتار یهودیان اروپا ایفا کرد. از اواخر زمستان ۱۹۴۳، قطارها به صورت مداوم یهودیان را از تقریباً تمام کشورهای اروپایی تحت اشغال آلمان ، از دورترین نقطه شمالی، مثل نروژ گرفته تا جزایر رودس یونان در سواحل ترکیه در جنوب ، و از دامنه های بخش فرانسوی پیرنه در غرب گرفته تا شرقی ترین نقطه در لهستان و ایالات بالتیک تحت اشغال آلمان به این مکان منتقل می‌کردند. یک اردوگاه کار اجباری دیگر در نزدیکی لوبلین و به نام مایدانک وجود داشت که از آن به عنوان محلی برای کشتار گروهی خاص از یهودیان و زندانیان غیر یهودی توسط گاز و تجهیزات دیگر استفاده می شد.

آلمانی ها تقریباً سه میلیون یهودی را در پنج کشتارگاه به قتل رساندند.

اروپای غربی و شمالی

افسران آلمانی وهمدستان محلی آنها، یهودیان را از اروپای غربی از طریق اردوگاه های موقت مانند درانسی در فرانسه، وستربورک در هلند و مشلان (الینس) در بلژیک منتقل کردند. از حدود ۷۵،۰۰۰ یهودی فرانسه، بیش از۶۵،۰۰۰ نفر از درانسی به آشویتس-بیرکینائو و تقریباً ۲،۰۰۰ نفر به سابیبور منتقل شدند. آلمانی ها ، بیش از ۱۰۰،۰۰۰یهودی را از هلند، و تقریباً همه را از وستربورک تبعید کردند. از این تعداد، حدود۶،۰۰۰۰ به آشویتس و بیش از ۳۴،۰۰۰ در سابیبور جای داده شدند. بین اوت ۱۹۴۲ و ژویيه ۱۹۴۴، ۲۸ قطار بیش از۲۵،۰۰۰ یهودی را از بلژیک از طریق میشلان، به آشویتس-بیرکینائو، منتقل کردند.

در پاییز ۱۹۴۲ ، آلمانی ها، حدود ۷۷۰ یهودی نروژی را توقیف کرده و با قایق و قطار به آشویتس منتقل کردند. تلاش برای تبعید یهودیان دانمارکی در سپتامبر۱۹۴۳ ناموفق ماند.هشدار گروه مقاومت دانمارک در مورد دستگیری قریب الوقوع یهودیان باعث فرار آنها از دانمارک به سوئد بی طرف شد.

اروپای جنوبی

آلمانی ها، یهودیان را از یونان، ایتالیا و کرواسی تبعید کردند. بین مارس و اوت ۱۹۴۳، افسران اس اس و پلیس، بیش از ۴۰،۰۰۰ یهودی را از سالونیک، در شمال یونان به اردوگاه آشویتس-بیرکینائو جایی که پرسنل اردوگاه، بیشتر آن ها را به محض ورود در اتاق های گاز به قتل رساندند، منتقل کردند. پس از این که در سپتامبر ۱۹۴۳ آلمان، شمال ایتالیا را اشغال کرد، حدود ۸۰۰۰ یهودی را تبعید کردند که بیشتر آن ها به اردوگاه آشویتس-بیرکینائو فرستاده شدند. براساس توافق با دولت متحد، کرواسی، مقامات آلمانی حدود ۷۰۰۰ یهودی کروات را دستگیر کرده و به آشویتس-بیرکینائو تبعید کردند.

واحدهای نظامی و ژاندارم های بلغاری حدود۷۰۰۰ یهودی ساکن مقدونیه تحت اشغال بلغارستان را که رسماً قسمتی از یوگسلاوی بود، دستگیر و در یک اردوگاه موقت در اسکوپیه جمع آوری کردند. مقامات بلغاری حدود ۴۰۰۰ یهودی ساکن تراکیه تحت اشغال بلغارستان را در دو نقطه در بلغارستان جمع آوری کرده و به بازداشتگاه آلمان منتقل کردند. به طور کلی، بلغارستان، بیش از ۱۱،۰۰۰ یهودی را به قلمرو تحت کنترل آلمان تبعید کرد. مقامات آلمانی این یهودیان را به تربلینکای ۲ منتقل کرده و آن ها را در اتاق های گاز کشتند.

اروپای مرکزی

مقامات آلمانی دراکتبر ۱۹۴۱ تبعید یهودیان را از رایش آلمان بزرگ شروع کردند و این در حالی بود که احداث مراکز کشتار هنوز در مرحله برنامه ریزی بود. بین ۱۵ اکتبر ۱۹۴۱ و ۴ نوامبر ۱۹۴۱، مقامات آلمان ۲۰۰۰ یهودی را به گتوی لادز تبعید کردند و بین ۸ نوامبر ۱۹۴۱ و اکتبر۱۹۴۲، حدود۴۹۰۰۰ یهودی را از رایش آلمان بزرگ به ریگا، مینسک، کوونو و راسیکو که همه در کمیساریای استلاند (بلاروس تحت اشغال آلمان، لیتوانیا، لتونی و استونیا) واقع شده، منتقل کردند.افسران اس اس و نیروی پلیس، اکثر تبعیدی ها را به محض ورود تیرباران کردند. بین مارس و اکتبر ۱۹۴۲، مقامات آلمانی حدود ۶۳،۰۰۰ یهودی دیگر را از آلمان، اتریش و چک به گتوی ورشو و مکان های مختلفی در ناحیه لوبلین، از جمله-گتوهای موقت درکراسنیستاو و ایزبیکا و همچنین، کشتارگاهی در سابیبور منتقل کردند. ساکنین یهودی آلمانی گتوهای لادز و ورشو بعداً با یهودی های لهستانی به کلمنو، تربلینکای ۲ و در سال۱۹۴۴به آشویتس-بیرکینائو تبعید شدند.

اولین یهودیانی که مستقیماً از آلمان نازی به آشویتس منتقل شدند در تاریخ ۱۸ ژوئیه ۱۹۴۲ از وین وارد شدند. از اواخر اکتبر۱۹۴۲ تا ژانویه ۱۹۴۵، مقامات آلمان بیش از ۷۱،۰۰۰ یهودی باقیمانده در آلمان نازی را به آشویتس-بیرکینائو تبعید کردند. آلمانی‌ها،افراد مسن یا برجسته یهودی را از آلمان، اتریش، حکومت تحت الحمایه بوهم و موراویا و همینطور اروپای غربی، به گتوی ترزین اشتاد که همچنین به عنوان یک اردوگاه موقت برای تبعید به مناطق شرقی تر واغلب به آشویتس-بیرکینائو.بود منتقل کردند.

بین ماه مه و ژوئیه ۱۹۴۴، ژاندارم های مجارستانی با همکاری افسران پلیس امنیت آلمان حدود ۴۴۰،۰۰۰ یهودی را از مجارستان تبعید کردند که بیشتر آن ها به آشویتس-بیرکینائو فرستاده شدند. آلمان، با همکاری مقامات اسلواک بیش از ۵۰،۰۰۰ یهودی اسلواکی را به اردوگاه های کار اجباری آشویتس-بیرکینائو و مایدانک فرستادند.. یهودیان اسلواک جزو اولین نفراتی بودند که برای اعزام به اتاق های گاز بیرکینائو انتخاب شدند. در پاییز۱۹۴۴، هم‌زمان با شورش اسلوها، افسران پلیس و اس اس، حدود ۱۰،۰۰۰ یهودی اسلواک را به اردوگاه آشویتس-بیرکینائو فرستادند. این، آخرین تبعید عمده به یک کشتارگاه بود.

بین مارس ۱۹۴۲ و نوامبر ۱۹۴۳، نیروهای اس اس و پلیس حدود۱،۵۲۶،۰۰۰ یهودی را به کشتارگاه های بلژتس ، سابیبور و تربلینکا منتقل کردند. بیشتر آن ها با قطار برده شدند. از ۸ دسامبر ۱۹۴۱ تا مارس ۱۹۴۳ و باز در ژوئن-ژوئیه ۱۹۴۴ ، افسران پلیس و اس اس حدود ۱۵۶،۰۰۰ یهودی و چند هزار نفر از کولی‌های روما و سینتی را به مرکز کشتار کلمنو با قطار، کامیون و پای پیاده منتقل کردند. بین مارس ۱۹۴۲ و دسامبر ۱۹۴۴، مقامات آلمانی حدود ۱.۱ میلیون یهودی و ۲۳۰۰۰ کولی را به اردوگاه آشویتس-بیرکینائو تبعید کردند. اکثر آنها با قطار فرستاده شدند که کمتر از ۵۰۰ نفراز آنها، در عملیات رینهارد جان سالم به در بردند. تنها تعداد معدودی از یهودیان از از کمنو نجات پیدا کردند. شاید حدود ۱۰۰،۰۰۰ یهودی توانستند از آشویتس-بیرکینائو جان سالم به در ببرند، چون به محض ورود، برای کار در اردوگاه های کار اجباری انتخاب شده بودند.